Сакам да ти кажам.... (љубовна исповедувачница)

[Achernar]

Јас морав да ги истечам од себе за да се напијам од твојот извор.

 

[Iris*]

Копнежот не е болка, ниту тага, ниту страв, можеби мал немир, во душава свемир. Роден помеѓу небото и земјата, копнежот има име.

 

[Solstice]

Секој. Е*ан. Ден.

 

[Achernar]

Овде кај што седам под чадорот ми удираат сончевите зраци во градиве, топлат, не знам зошто ги чувствувам како да се твоите прсти.

 

[Iris*]

Не знаев што е вечност...и тогаш... се изгубив во твоите очи.

 

[Achernar]

Му даде силно светнат ден на овој мрачен свет без душа.

 

[Prashina]

Go smetam zivotot pred tebe i zivotot posle tebe.

 

[Iris*]

Моја си светлост и мое прибежиште, тивок звук во тишината, мое јаве и мој сон, се си ми, ти благодарам што постоиш.

 

[Prashina]

Vikaj me so imeto na tvojata mladost i so imeto na devojkata koja ja sonuvas. I jas ke bidam taa.

 

[Prashina]

Dali ljubovta e hrabrost koja ke ja pokazes pred svetot fateni za raka, ispraveni pred site osudi i predviduvanja, podadeni kompletno eden na drug i eden kon drug vo vek i vjekovi ?
Dali e pak ljubov skrieni kako crkovni gluvci, delejki troshki zborovi, prezivuvajki sitni casovi molkum i kako davenici za parche slamka teshejki se deka ljubite?
A sto e ljubov? Ednokratna vecera ili povekekratna igra na zborovi vo koi ja gledas sushtinata na postoenjeto a toa postoenje te gazi i bledee?
No podobro se zivee iluzijata na ljubov odkolku vistinskata ljubov zasto covekot za iluzii ima poveke vreme i hrabrost odkolku za vistinskite i sushtinski raboti.