Конечно си дојдов при себе, и пошто веќе дома станав досаден и звучам како сенилен дедо, решив овде да го пишам ова, можеби ќе прочита и ќе види како некој идиот сакал некоја.
Да се разбериме, не ми беше прва личност со која сум бил близок и сум ја сакал, но оваа мислам дека беше најблиску до мојот dirty n psycho mind (позитивна смисла), и покрај сите тие мали тестови и работи што ги поставив за да ја примам во мојот свет, беа успешни, си реков ќе вложам се во неа, ќе ја сакам, почитувам, лојален и да не ја лажам (лагите ми се едно од трите нешта што мразам) и дека ќе правам се за да и е убаво. И бев во тој стадиум на страст/љубов што мислам дека се би сторил за неа и нејзиниот збор ми беше последен, ако речеше дека црното е бело, бело е! Сакав да и кажам дека има некој што ја сака ептен и секогаш да може да се потпри на него.
Тие 2-3 месеци, пеколни месеци што ги поминав прашувајќи се каде згрешив, зошто ми се случи ова, зошто мора да биди како и секоја ordinary human relationship, јас се трудев да не бидам така, да не биди монотона, да не вршам притисок, да биди со разбирање, сфаќање, лабаво, но сепак сериозна врска. Со кои мои потези кон тебе заслужив да ми го направиш то? ЗОШТО?