Некаде блиску или далеку-постоиш, знам. Те чекам да се појавиш ненадејно, со насмевка, со искреност во рацете и со отворено срце. Незнам само дали времето ќе биде сончево или врнежливо, незнам ни дали ќе биде прекасно за се. Но, знам ќе израснеш со целата своја големина на човек, маж, кој ќе почувствува целина кога ќе ме има во прегратка, кој ќе се бори никогаш да не ги рашири рацете и да одлетам. Целата љубов ќе ти ја подарам, таа што вешто ја носев во себе и која малкумина ја препознаа на погрешен начин. Со покорност, со почит, со подадени дланки се поклонувам.
И да не се појавиш, и да не дојдеш, знам дека постоиш некаде во некој друг свет, земен или подземен, зар е важно?