И седам со другарчево у „пјаца“ , и ми „клиза“ пивото низ грло а со тоа и муабетот, и ти го изговарам името, небаре се` е поврзано со местото каде често си ги тешевме проблемите. И секако по неизбежниот изеден благ ремет, ја кревам слушалката и те барам во именикот по дифолт знаејќи дека си меѓу првите ликови што секогаш знам дека ќе те најдам „available", и сеедно ми е за сите „зборови“ упатени од другарчето, демек ти не си ми девојка па за да те барам туку така. Буквално сеедно ми е се` до моментот кога ти го чув гласот, потсетувајќи ме дека сум задоцнил прилично долго време, дека се удирам од границите кои не можам да ги прескокнам бидејќи има многу повредно нешто од емоционална зацепаност, бидејќи има една блискост толку топла но толку подла, пикната под кожа, одвојувајќи не` од светот на некакви љубовници. Проклета да е таа блискост, правејќи ме ранлив и ценејќи те многу повеќе како личност со сите свои „грешки“ и демони, знаејќи те и во најнеподносливата состојба кога си избезумено лута и кога некогаш не зборевме со недели, но знаевме дека ќе се помириме уште при првите тешки зборови штом паднаа и погледите ни се разидуваа.
Понекогаш ми се појавуваат некакви матни сценарија во тие муабети со другарчето како ти го изговарам името, кога скршувам два три збора за тебе, како ти седиш во соседната маса и ме слушаш. Тие зборови немаат никаква естетска вредност, нема епитети, не опишуваат некои работи кои секој човек би ги прочитал, но оној кој би ме познавал би ме илустирале како отворена книга. А се` мислам дека ти ме познаваш доволно добро.
Понекогаш ми се појавуваат некакви матни сценарија во тие муабети со другарчето како ти го изговарам името, кога скршувам два три збора за тебе, како ти седиш во соседната маса и ме слушаш. Тие зборови немаат никаква естетска вредност, нема епитети, не опишуваат некои работи кои секој човек би ги прочитал, но оној кој би ме познавал би ме илустирале како отворена книга. А се` мислам дека ти ме познаваш доволно добро.
