Зошто не ме разбираш кога ти објаснувам дека за тебе сум како отворена книга додека ти за мене си забранет ракопис? Секој мој поглед, насмевка и скриени солзи под очни капаци ти објаснуваат колку сум те прифатила со сите твои маани. Не сфаќаш ни дека секоја тежина што ја чувствуваш ти, мене ми создава грутка во грлото и модри подочници. Очите ми се крвави кога гледаат во твоите тага. Да можеш да погледнеш во душава, ќе се пеплосаш. Не од огнот кој гори во неа, туку од копнежот што го тутка во себе зошто не може да спитоми. Како да ти објаснам колку ти посакувам мир во душата кога немиров во мене ми ги пара со наострен нож мисливе? Ах, те сфаќам, ама не те разбирам. Сакам да знам што ти ја растреперува душата, што ти го разигрува срцето, каде ти тонат соновите...Не, не барам да ми ги напуштиш мисливе иако главата си ја чувствувам потешка со тебе ден и ноќ во неа. Срцево ми чука неправилно. Не ми ги напуштај мисливе зошто без тебе во нив само пустош ќе остане. Ќе стивнат сите гласови, а од тишината ме плаши Дозволи ми само да ти објаснам колку јас те разбирам, те познавам. Те знам. Те знам. Те знам. Ќе умрам што не сакаш и ти мене, А јас те знам. ТАКОв те сакам. Тебе.
Ова си го најдов напишано од минатата година, на 12.11 ....и да уште го мислам истото