Толку ногу работи сакам да ти кажам, сакам да ги знаеш за мене, треба да ги знаеш за мене.. ама неможам, не сеа.. почнуваме да се оддалечуваме, знам, осеќам, ама почна ногу да ме осудуваш, да судеш за мојте постапки.. можда се погрешни ама се мои, јас грешам цело време, не ти.. не можам да ти кажам за шо грешам, ама те.. дешава се, можда на мене постојано, ама не ми треба некој да ми суди, нејќам да слушам никој да ми кашува шо е правилно, а шо не.. затоа шо имаме различни погледи.. различни сме.. знаеш..
Грешам бе, грешам, со лоши луѓе се дружам.. ама убаво ми е.. среќна сум.. барем тогаш сум среќна, за после не правеме муабет...
не ме прашаш како ми е, туку одма памет ми солеш.. со секоја моја наредна грешка чувствувам дека ме гледаш со други очи.. нејкам да го сменеш мислењето за мене.. не е фер.. ја никогаш не те осудив, не осудив твоја постапка, не го сменив мислењето, не ја сменив сликата за тебе..
знам дека ме сакаш и затоа цело време е така.. ама не ми суди бе, немаш право, не ми треба некој да ми суди, затоа го имам целио град.. сакам да ме поддржеш.. да знам дека можам да сметам на тебе.....................