Just to this, and I am gone.
Некој погоре ме праша тука дали сум, тука сум.
Во кратко, ме немаше поради одморов надвор од матичниот град кој поради долгото патешествие ми долева додатен замор во ситниве часови. Го заокружив централниот и западниот дел на Македонија со еден таканаречен објект од неправилна форма, некаде испрекинат со урнати мостови, некаде здебелен со додаден адреналин во крвотокот поради високи брзнини. Воедно ова патешествие е едно да не речам приватно позитивно искуство. Во дадениве ситни часови покрај заморот имам и тенка нишка на инспирација или повеќе наречи ја постпатувачки отштрафен вентил. Веќе не можам да мислам на ништо што би инволвирало чувства и тага по нешто што било во минатото и сега предизвикува naught but pain. Прогресив рока во моментот нешто налик на позитивистички мисли во егзистенционалистичка средина. Ги џвакам последните трошки на тоа горчливите спомени, притоа знаејќи дека ваквото чувство е само момент и дека некогаш подоцна би пишал некој патетичен пост полн со песимизам. Ако тоа сака публиката да чуе, that is.
So says Saladin...
