Интересен е феноменот на идентификација на раја во врска со скорешното срање у француској.
Овдешна раја може да се идентификува со рандом популација која загинала на концерт, затоа што и сами одат на концерт, или со загинати во кафиќ пошто одат по кафиќи или со убиени пред стадион пошто одат на утакмици. Затоа што Жана и Мишел кои загинале на концерт се некако слични, со мало поместување на параметри тоа можеле да бидат и Станко и Биљана.
Сето тоа делува препознатливо, наше, вообичаена (или барем се тежнее кон неа) социјална динамика која е нарушена од брадати манијаци, дури некои можат да ја сфатат ситуацијата како нешто лично.
Иако овдешна раја оди помалку на концерти и утакмици од француска раја ради стандард, али тоа е друго.
Со дете од Конго кое умира на 14 години црнчејќи во рудник никој нема намера да се идентифува пошто е страно, непрепознатливо, нема обрасци во мозокот кои би навеле на емпатија. Тука на 14 години се оди во осмо оделење, се симпатише женска, се играат игрици, се фрла баскет, се спие во детска соба а.к.а. сите оние ствари кои ги нема детето од Конго. Тука никој не оди во рудник на 14 па нема што да се емпатизира. Како оној митот за индијанците кои не можеле да видат шпански бродови коа се приближувале до брегот, не ради кусогледост туку демек немале патерн во умот за такво нешто како брод.
Или смрт од бомба. Или од граната. Во Сирија. Таму е демек тоа вообичаено. Но бомбата е апстрактна, туѓа, неспознатлива hence неможе да се пати од виртуелна емпатија или загриженост во врска со `таму некои`.
Тоа што цивилизациски хунзите се многу поблиски до блиски исток него до западот е непријатен факт кој треба да се прекрие со некоја нова митологија.
Овдешна раја може да се идентификува со рандом популација која загинала на концерт, затоа што и сами одат на концерт, или со загинати во кафиќ пошто одат по кафиќи или со убиени пред стадион пошто одат на утакмици. Затоа што Жана и Мишел кои загинале на концерт се некако слични, со мало поместување на параметри тоа можеле да бидат и Станко и Биљана.
Сето тоа делува препознатливо, наше, вообичаена (или барем се тежнее кон неа) социјална динамика која е нарушена од брадати манијаци, дури некои можат да ја сфатат ситуацијата како нешто лично.
Иако овдешна раја оди помалку на концерти и утакмици од француска раја ради стандард, али тоа е друго.
Со дете од Конго кое умира на 14 години црнчејќи во рудник никој нема намера да се идентифува пошто е страно, непрепознатливо, нема обрасци во мозокот кои би навеле на емпатија. Тука на 14 години се оди во осмо оделење, се симпатише женска, се играат игрици, се фрла баскет, се спие во детска соба а.к.а. сите оние ствари кои ги нема детето од Конго. Тука никој не оди во рудник на 14 па нема што да се емпатизира. Како оној митот за индијанците кои не можеле да видат шпански бродови коа се приближувале до брегот, не ради кусогледост туку демек немале патерн во умот за такво нешто како брод.
Или смрт од бомба. Или од граната. Во Сирија. Таму е демек тоа вообичаено. Но бомбата е апстрактна, туѓа, неспознатлива hence неможе да се пати од виртуелна емпатија или загриженост во врска со `таму некои`.
Тоа што цивилизациски хунзите се многу поблиски до блиски исток него до западот е непријатен факт кој треба да се прекрие со некоја нова митологија.