дел од расказот
Договор со Смрта.
-Стрико Атанасе,ејј стирко-викаше детулево нешто посабајлина,ама како од бунар да му доаѓаше гласот,го слушав,ама ликата не му ја гледав,кога ги сетив тоа шлапатарките негови како ми ја дрмаат снагата силно тогај поарно погледнав и го видов пред мене-стирко атанасе ме гледаш или пак забега ти со паметот.
-Ами право да ти кажам,сум забегал,сум забегал страмота е да те лажам-му одговорив искрено на Благојчо Неделков.
-стрико,тебе некоја голема мака мора да те натиснала,шо вака секоја собајлина те гледам,ќе седнеш под дудинкава,ќе си ги наполниш градите со црни чемери,а мискојнава сива што ја пушташ од чемерот твој туку евеја на прозор кај мене,ќе се залепи и ме буди ранорано,
-ако сакаш и ти некоја драм од чемеров да ти свиткам-го прашав а тој само шеретски се насмевна и ме одби учтиво,а беше културно детулево,и школувано,и од домаќинска куќа му беше семката.
-сполајти на понудата, исто како да сум земал, туку ај да си сркниме од кафево што ти го донесов,па после да ги растресиме заспаниве гради со по некоја капка од лудачава,е после што ќе прајме ќе прајме.
Го погалив родителски по косата,пробав да ја сокријам солзата која како некој скриен кодош да ми седеше во аголот на окото,па сега кога раката галеше,таа предавнички истрча да се покаже,не му избега меретната на оштрото око на Благоја.
-ти плачеш.
-не јас онака по старски си го замивам образот,ме мрзи да одам на чешма да се заплакнам,па ете одвреме навреме ќе прокапи по некоја солза која ќе ми ги турне гурелките залепени.
-Не не ти плачиш оти имаш некоја мака,ако не си арен,еве денес ќе одам вград па бујрум со мене,ќе те однесам на лекар,нека те прегледаат додека јас ги завршам сите работи,што велиш.
-остај ги настрана тие работи,арен сум арен сум,сум издржал и побетер од овие дни.ќе мине брзо исто како облачето што брза пред сонцето да не го изгори,ќе мине синко.
-како сакаш,само да не си ми во мисла,ај ќе те молам барем надве натри кажими што си ми така денес нареден со бигори.
-долга и широка е мојата приказна,синко,долга колку што се долги сите истечени води на Вардаров во Егејот,ете толку е долга ама и широка мојата приказна,оди ти денес бркај си работи,па кога ќе се вратиш,ќе ја опрајме тука под дудинкава,можеби за мене ова ќе биде уште една долга и непреспана ноќ,но барем нема да биде празна,ќе ја исполна вечерва проклетницата со многу зборој,ќе и ги истурам,па нека се јадосува таа,нека и таа малку налепи од чемерот мој,нека и таа малку офне во мугрите,нека и таа малку зацвика кога волкот ќе завија на полноќ.нека и нејзе и затрепери темнината кога ветерот ќе ги разбрка лисјето полускапани на триста страни,па затоа оди оди дете вршисиги твојте работи,па кога ќе се измориш,елај тука вечер под дудинкава,да ги исправиме сите криви друмој.
Го лизнавме,го шмркнавме кафенцето молчешкум,ја истуривме лудачата по градите да ни рија како аждаја,да копа по жоличките,да ископа уште некој заборавен спомен,па откако и тоа сврши,стана Благоја,се извини понизно,небаре со царот пелагонски муабетеше,и замина,замина детулево,а јас останав со мојата секојдневна друшка,ѕверот со сто лица,останав со мојата глува нодркса и безобразна самотија,денот некако почна да ми бега,а бегаше меретниот оти јас не го мерев времето,па затоа тој мислеше дека е секогаш предвреме,кога ќе се фатев за саатот е тогај ќе се сепнеше,и јас барабан со него рамо до рамо ќе застанев,ќе му сенасмевнев онака невино детински и ќе му речев на денот.
-а кај одиш ти без мене,мислиш дека ќе најдеш некој подобар од мене,па тој ќе те направи поубав,тој ќе те направи повесел,абре будалетинко извејана,па зар несвати овде во оваа пустелија останавме само старци ,остарени недоквакани,доодени,знам знам дека сестрати ноќта е побогата од тебе,знам зошто се лутиш,навечер во оваа пустелија и малдежот се прибира,па така таа повесела од тебе со некоја скриена воздишча,со некој прв бакнеж,со по некоја сочна пцовка,те знам зошто си лут,и зото така бегаш од мене,туку ај што сум се расприкажал толку ,ај да се фатам на некоја работа,ај да те исполнам и тебе,ама ќе те молам да не се мрштиш ако видиш дека ја работам истата работа од вчера,префати овде однеси таму,немој да се мрштиш,или недајбоже ти текни како што си улав со паметот,па да ги викниш оније твојне ортаци,улајне ветришта,па тука да напраат како некни боиште невидено.ај сега одиси ти по патот што треба да си го издиш,кога ќе се измориш,поседи ај јас кроце кроце ќе те фтасам-си зборував секој ден така самиот со себеси,не ми беше важно дали денот ќе ме слушне,не ми беше важно дали ќе ме свати сериозно,ама јас си зборувам,ете некој старци од селово пуштија некој гласој дека натемаго паметот ми го зел,кога сум одел сум зборувал сам со себеси,дека ме воделе секој ден триста ѓаволи,дека сум одел по нивните улавштини,само некаги нека ломотат,ако не ломотат ќе онемат,устата ќе им испука од крастите молчеливи,кој секогаш доаѓаат кога ја држиш устата затворена повеќе од три дни,така велеше поп Цветко кога проповедаше,дека устата била за јадење и зборување,дека ако не била устата бадијала ќе ни биле сите наши мудрости,ќе немало кој наглас да ги прочита,да ги каже,којзнае,можеби и имаше право Цветко со неговата попска филозофија,ама понекогаш и немаше право,но селаните сепак го дослушуваа,оти бепе свет човек,оти тој само тој ја имаше таа привилегија,кога ќе влезеше во олтарот да прави муабет со Господа дирекни,Поп Цветко ќе му запееше и низ песна ќе му ги кажеше нашите маки,а дедо Господ милостив,ако земјата ни испукала,ќе ни пратеше некоја кашка дожд,дождот ќе ја навлажнеше земјата,амаи од нас ќе ги симнеше гадотиите,оти ние имавме обичај кога ќе заврнеше многу дожд,излегувавме сите кој кај стигне и се тријавме со сапуни,така преку алишта,со триењето,гледавме да го симниме сиот собран страв што беше се завлекол и во алиштата,ќе се тријавме со свинките сапуни,селото за миг ќе се исполнеше со бројни мали меурчиња кој се мешаа со капките и потоа исчезнуваа.
Се тегнеше денот небаре ластик од коперација е донесен,ама не му давав мира,каде тој таму јас,тој чини еден чекор,јас напрај еден чеко,неговиот поголем,мојот помал,ама гледај чудо ако чекореше наголемо а јас со мали чекори,гваеешки еден до еден одевме.не ни забележав кога полека од планината се смкна мракот,кога ми натежна на плеќиве,се опулив поарно и видов дека е време да ја запалам електриката,светна лажната белина,светна и го осветли дворот,сега кога си ја донесов меселината во дворот,седнав изморено под дудинката и пак негде зафатив со паметот да шетам по некој убави спомени,кога се видов како пијам вода од кладенецот на стојановата чука,ми се врати силата,незнам дали од бистрината или од ладовината која ми протече низ градите,ама криљата ми пораснаа,не беа оние ангелски ако некој мисли,туку овие беа оние детски,бели убави и неиспраскани со ниедна животна гнасотија,на ниедно крило не беше налепила ни една туѓа пизма,па тие беа така лесни и брзи,да само што си посакал тие те однеле на место.
преубав текст се наежив !!!
