Раскази
- Автор на темата lady_blue
- Време на започнување
Полноќна улица
Близу октомвриско уморно утро. Одвреме навреме по некој автомобил кој со скинатиот ауспух ми ја труе душава и мрси косата. Рацете ми се во џеб, и допирам само останати 50 денари и две полуискинати цигари во меко пакување. Немам упаљач.
Поминуваат непознати девојки и млади момчиња кои брзаат дома околу 6 ч. пред да се разбудат нивните дома, да не ги начекаат со повеќе дози алкохол во нив.
Знам дека ние немаме гајле во врска со таа работа. Во душата сме слободни стрелци, пустињаци на кои не им треба мобилниот да бидат контролирани, ниту пак неколку денари повеќе да бидат купени.
Мостот останува неколку чекори зад моиве патики, кога зад аголот на улицата гледам двајца млади, пар, адолоесценти, како се расправаат. Како несвесно го трошат времето на исфрлање гнев, безпотребни работи за кои нема утре, нема иднина.
Рацете ги чувам во јакната, полека заладува од Водно, а твојата рака под мојот пазув ми недостига за да ја пополни тишината додека чекорам со крената глава и една слушалка во левото уво.
Барем знам дека сме си посакале добра ноќ и мирен сон за убаво, за оваа вечер.
Се приближувам до дома, зората полека го освојува небото, а мене почнува да ми се јаде Капричиоза.
Близу октомвриско уморно утро. Одвреме навреме по некој автомобил кој со скинатиот ауспух ми ја труе душава и мрси косата. Рацете ми се во џеб, и допирам само останати 50 денари и две полуискинати цигари во меко пакување. Немам упаљач.
Поминуваат непознати девојки и млади момчиња кои брзаат дома околу 6 ч. пред да се разбудат нивните дома, да не ги начекаат со повеќе дози алкохол во нив.
Знам дека ние немаме гајле во врска со таа работа. Во душата сме слободни стрелци, пустињаци на кои не им треба мобилниот да бидат контролирани, ниту пак неколку денари повеќе да бидат купени.
Мостот останува неколку чекори зад моиве патики, кога зад аголот на улицата гледам двајца млади, пар, адолоесценти, како се расправаат. Како несвесно го трошат времето на исфрлање гнев, безпотребни работи за кои нема утре, нема иднина.
Рацете ги чувам во јакната, полека заладува од Водно, а твојата рака под мојот пазув ми недостига за да ја пополни тишината додека чекорам со крената глава и една слушалка во левото уво.
Барем знам дека сме си посакале добра ноќ и мирен сон за убаво, за оваа вечер.
Се приближувам до дома, зората полека го освојува небото, а мене почнува да ми се јаде Капричиоза.
Ах, мила…
- Не им верувам на жените. – рече надмоќно, како во таа кратка изјава, поточно во тоа кратко убедување, да го имаше единственото потребно оружје за да ја извојува секоја победа.
- Ги познавам премногу добро. Оној кој рекол дека мажите се ловци, бил во голема заблуда.
Направи кратка пауза, ми се приближи, па подигнувајќи ми ја брадата со врвовите на прстите, ме погледна. После неколку секунди, со разочарување изговори:
- Ах, мила, ти си дете. А децата не знаат ништо.
Ми го заврте грбот и продолжи:
- Не им верувам на жените. Зборуваат со бојата на гласот, многу ретко зборуваат со зборови, со мирисот си ја обележуваат сопствената територија, будно го следат секое движење, јасно го препознаваат противникот само по звукот на чекорите. И секоја е подготвена за напад, во секој миг. Се трансформираат во различни ликови според потребите. Да, мила моја, жените се тие кои ловат. Хахахаха, лавиците се тие кои ловат, не?
Се погледна во огледалото. Задоволно се насмевна, како да си честиташе самата себеси. Стави уште еден слој кармин на полните усни, па заминувајќи ми дофрли:
- Ти си дете. Премало е задоволството да се натпреваруваш со некој толку слабичок.
Движејќи се со кратки чекори, излезе. Седнав на столицата покрај нејзината тоалетна масичка. Поминав со раката врз купот совршено подредени ситници, го зедов карминот и нежно поминав преку усните.
” Прв чекор до поразот – потценување на противникот… ах, мила… ” – помислив, а на усните ми заигра насмевка.
- Не им верувам на жените. – рече надмоќно, како во таа кратка изјава, поточно во тоа кратко убедување, да го имаше единственото потребно оружје за да ја извојува секоја победа.
- Ги познавам премногу добро. Оној кој рекол дека мажите се ловци, бил во голема заблуда.
Направи кратка пауза, ми се приближи, па подигнувајќи ми ја брадата со врвовите на прстите, ме погледна. После неколку секунди, со разочарување изговори:
- Ах, мила, ти си дете. А децата не знаат ништо.
Ми го заврте грбот и продолжи:
- Не им верувам на жените. Зборуваат со бојата на гласот, многу ретко зборуваат со зборови, со мирисот си ја обележуваат сопствената територија, будно го следат секое движење, јасно го препознаваат противникот само по звукот на чекорите. И секоја е подготвена за напад, во секој миг. Се трансформираат во различни ликови според потребите. Да, мила моја, жените се тие кои ловат. Хахахаха, лавиците се тие кои ловат, не?
Се погледна во огледалото. Задоволно се насмевна, како да си честиташе самата себеси. Стави уште еден слој кармин на полните усни, па заминувајќи ми дофрли:
- Ти си дете. Премало е задоволството да се натпреваруваш со некој толку слабичок.
Движејќи се со кратки чекори, излезе. Седнав на столицата покрај нејзината тоалетна масичка. Поминав со раката врз купот совршено подредени ситници, го зедов карминот и нежно поминав преку усните.
” Прв чекор до поразот – потценување на противникот… ах, мила… ” – помислив, а на усните ми заигра насмевка.
Ветар во едрата
Искра. Чувствувам како надоаѓа. Секогаш започнува со некаква ментална гимнастика. Загревање за почеток. Мислам повторно на неа. Идеите за започнување на некое ново дело сеуште не ме напуштаат. Напротив. Сега сум помоќен од кога и да е. Го чувствувам сето она кое згасна во еден здив. Кога едрата се собраа како ролетните на заборавот.
Сега повторно пловам по мирното море. Ветерот е присутен. Но недоволно силен да ме отфрли од површината. Едрата се на половина копје. Тажно го чекаат ветерот да ги вивне кон небото. Надеж за понатаму. Надвор од секојдневната рутина. Подалеку од копното наречено осаменост. Потрага по ѕвездата водилка.
Ноќ. Студена, исткаена во очајот. И неколку светли точки. Меѓу нив и таа. Онаа која некогаш си замина, без да каже збогум. Ѕвездата водилка. Сега сеприсутна ги шепоти зборовите на некогашните изгубени сништа. Сосема доволно за да го почувдтвувам зачетокот на ветрот во моите едра.
Сега повторно пловам по мирното море. Ветерот е присутен. Но недоволно силен да ме отфрли од површината. Едрата се на половина копје. Тажно го чекаат ветерот да ги вивне кон небото. Надеж за понатаму. Надвор од секојдневната рутина. Подалеку од копното наречено осаменост. Потрага по ѕвездата водилка.
Ноќ. Студена, исткаена во очајот. И неколку светли точки. Меѓу нив и таа. Онаа која некогаш си замина, без да каже збогум. Ѕвездата водилка. Сега сеприсутна ги шепоти зборовите на некогашните изгубени сништа. Сосема доволно за да го почувдтвувам зачетокот на ветрот во моите едра.
(Декември 2011)
Ние не се познаваме
Ние сме постојано заедно.
За нас велат – неразделни.
Да бидам искрена?
Тогаш искрено би рекла – глумиме точно научени улоги.
Веројатно постојат исклучоци.
Ммммм, бледо се сеќавам, запознав премалку од нив.
Би рекле – се движиш во погрешни кругови.
Велам – грешките не` туркаат напред.
Ќе речете – смешно, успесите се тие кои поттикнуваат.
Ќе одмавнам со раката – да се вратиме на муабетот.
Би прашале – бегаш од темата која несакајќи сама ја наметна?
Ќе се насмевнам.
Веројатно ќе Ви го премолчам одговорот.
Ќе донесете заклучок. На моја сметка. Претпоставувам – негативен.
Нема да се вратиме на муабетот.
А сакав да Ви кажам.
Дека ние, навистина сме неразделни.
И навистина глумиме точно научени улоги.
Во ташничките чуваме точно научени реченици.
Имаме точно определени реакции за секакви прилики.
Знаеме се` една за друга.
Освен она што го премолчуваме.
Колку искрено не се поднесуваме.
Простете ми на дрскоста.
Јас сум само една од нив.
И сурово искрено велам – Ние не се познаваме.
Само глумиме точно научени улоги.
Моите пријателки и јас.
Ние сме постојано заедно.
За нас велат – неразделни.
Да бидам искрена?
Тогаш искрено би рекла – глумиме точно научени улоги.
Веројатно постојат исклучоци.
Ммммм, бледо се сеќавам, запознав премалку од нив.
Би рекле – се движиш во погрешни кругови.
Велам – грешките не` туркаат напред.
Ќе речете – смешно, успесите се тие кои поттикнуваат.
Ќе одмавнам со раката – да се вратиме на муабетот.
Би прашале – бегаш од темата која несакајќи сама ја наметна?
Ќе се насмевнам.
Веројатно ќе Ви го премолчам одговорот.
Ќе донесете заклучок. На моја сметка. Претпоставувам – негативен.
Нема да се вратиме на муабетот.
А сакав да Ви кажам.
Дека ние, навистина сме неразделни.
И навистина глумиме точно научени улоги.
Во ташничките чуваме точно научени реченици.
Имаме точно определени реакции за секакви прилики.
Знаеме се` една за друга.
Освен она што го премолчуваме.
Колку искрено не се поднесуваме.
Простете ми на дрскоста.
Јас сум само една од нив.
И сурово искрено велам – Ние не се познаваме.
Само глумиме точно научени улоги.
Моите пријателки и јас.
Прсти
Утрото беше чисто. Сонцето ја капеше просторијата нагрната со боја на лешник. Се чувствуваше мирисот на напнатоста која бликаше од неговиот ум. Сеуште не знаеше да чита... но успеваше да ја почувствува најмалата разлика, која беше вметната во секој звук. Посегна по столчето. Го допре со прстите неговата веќе излитена површина. Посака да седне на него. Се изкачи и со голем напор се смести. Предметот што стоеше пред него неше од непозната природа. Со форма на плакар, два пати повиоск од самиот тој. Со многу копчиња. Црни и бели, ги испружи прстите и плесна по дирките. Чувствуваше како негативната енергија се топи во безмилосно тропање по пианото. Потоа се смири. Почна да свири некоја мелодија, непозната за никого друг освен за него. Прстите му беа испружени. Ги затвори очите и престана. Не очекуваше аплауз од никого. Заспа на столицата.
Го разбуди цвокотењето на неговите заби. Студот кој се насобрал во коските, му ја јадеше душата. Посегна по дирките. Тоновите трепереа несигурно додека тој ги свиреше првите етиди. Сакаше да остави одличен впечаток.
- Не игоре, заокружи ги прстите, опушти ја раката! – го слушаше гласот на учителката. По којзнае кј пат... Прстите сами му се формираа во стапчиња, толку згрчени, загубени во својата несигурност. Посакуваше да бидат барем помалку исплашени. Се помести од столчето и ја повтори лекцијата.
Прстите и` трепереа додека го очекуваше неговото појавување пред публиката. За прв пат ќе го слушне сето она што тој жртвуваше денови и денови. Моменти поминати во осаменост, солзи исплакани додека го чекаше него да и` се јави. Сепак вредеше да чека. Плесна со дланките, ги спои прстите кога тој се појави на сцената. Го слушаше неговиот здив, кој испаруваше заедно со звуците на пијаното. За прв пат солзите и` искрадоа насмевка. По настапот, таа го пронајде него и го прегрна. Ги нурна нејзините малечки прсти во неговата коса. Тој посака да останат внатре. Помина нежно со дланката по нејзиниот образ.
- Мила, утре заминувам на пат.
Ги собра нејзините раце во скутот. Тажно го погледна и ја сврте главата на страна.
- Вети ми дека брзо ќе се вратиш...
Тој го исправи показалецот и го стави меѓу нејзините усни.
- Побрзо отколку што очекуваш – се наведна и ја бакна.
(Септември 2008)
Бескрајна шир, мрак и тишина.
Тесен простор, светлина и пријатни звуци.
Тесна е собава, а бескрајни се моите мисли..каде ли ќе ме одведат?
Животот ми е помрачен од темнина, а светлина се пробива низ ролетните. Ќе го осветли ли срцево?
Во одаите на мојата душа се слуша само звукот на тишината, а свесна сум дека слушам детски џагор од улицата. Пробувам да викнам, но неможам. Како некој да ми го стегнал грлото и не дозволува да земам воздух. Да, тоа се солзите кои едвај чекаат да излезат на површината од очите и како коприви да ми го погалат лицево. Стојат како грутка и печат.
Ја добија битката..сега повторно крвави реки течат и ме горат.
Но не плачам од тага. Плачам од бес, плачам од гнев.
Желна за одмазда..зарем ова сум јас?
Успеа животе, ме туркаш се подлабоко во дупката која сама си ја ископав. Сега нема никој во близина за да ми подаде рака да се исправам и пак да ти се спротивставам. Сега сама се борам со тебе додека не ми ја исцицаш силата и не ме оставиш беспомошна ко бебе. Не ти се плашам веќе, сеедно ми е што ќе направиш од мене. Дали марионета во рацете на другите, дали робот кој ќе ги слуша туѓите наредби или крволочна хиена..сеедно!
Ајде, фрли ме најдлабоко што можеш, а потоа дојди и гази ме под нозе, не дозволувај да земам здив. Колку повеќе се жалам-толку повеќе удирај ме..удирај се додека не се наситиш. За крај, исполни ми ја и последната желба..зариј го ножот право во срцево, а потоа исцеди ја крвта од него. И знам дека ќе си жеден за повеќе па испиј ја..можеби така ќе почувствуваш колку горчлив си за мене!
Тесен простор, светлина и пријатни звуци.
Тесна е собава, а бескрајни се моите мисли..каде ли ќе ме одведат?
Животот ми е помрачен од темнина, а светлина се пробива низ ролетните. Ќе го осветли ли срцево?
Во одаите на мојата душа се слуша само звукот на тишината, а свесна сум дека слушам детски џагор од улицата. Пробувам да викнам, но неможам. Како некој да ми го стегнал грлото и не дозволува да земам воздух. Да, тоа се солзите кои едвај чекаат да излезат на површината од очите и како коприви да ми го погалат лицево. Стојат како грутка и печат.
Ја добија битката..сега повторно крвави реки течат и ме горат.
Но не плачам од тага. Плачам од бес, плачам од гнев.
Желна за одмазда..зарем ова сум јас?
Успеа животе, ме туркаш се подлабоко во дупката која сама си ја ископав. Сега нема никој во близина за да ми подаде рака да се исправам и пак да ти се спротивставам. Сега сама се борам со тебе додека не ми ја исцицаш силата и не ме оставиш беспомошна ко бебе. Не ти се плашам веќе, сеедно ми е што ќе направиш од мене. Дали марионета во рацете на другите, дали робот кој ќе ги слуша туѓите наредби или крволочна хиена..сеедно!
Ајде, фрли ме најдлабоко што можеш, а потоа дојди и гази ме под нозе, не дозволувај да земам здив. Колку повеќе се жалам-толку повеќе удирај ме..удирај се додека не се наситиш. За крај, исполни ми ја и последната желба..зариј го ножот право во срцево, а потоа исцеди ја крвта од него. И знам дека ќе си жеден за повеќе па испиј ја..можеби така ќе почувствуваш колку горчлив си за мене!
Големиот ѕиден часовник ги голташе минутите кои преостанаа до зора.
Искрено се надевав дека ќе затемни зраци како бунт за она што се случи ноќва.. Среќа не доживеа фијаско, ниту непријателско расположение како тебе најмила...
Кога те пронајдов склопчена во агол од соба, ревносно и ентузијастички ги подадов рацете да те соберам во моја прегратка.
Да ја милувам твојата коса и да те заштитам од светот, каде сеќавањата избледуваат еднакво исто како белило за графити.
Многуте шкртаници на твоја душа и неразбирливи симболи, ја закопуваа мојава крај гробиштата позади ридот.
Твојот молк, твоите неми фаули, ја гореа секоја пора од мојата кожа, и немоќно се предавав онолку колку што пружав своја прегратка. Ме одби. Ми рече да заминам и да продолжам со умереност во своја трезвеност.
Не полудував при секој пад во својот живот, не ритав како рането животно, гризајќи умствено се околу себе... И не доживеав фијаско да одбијам личност со толку љубов.
Те послушав и заминав. Сфатив дека е лудост да очекувам од тебе да го направиш сето она што се очекува...
Искрено се надевав дека ќе затемни зраци како бунт за она што се случи ноќва.. Среќа не доживеа фијаско, ниту непријателско расположение како тебе најмила...
Кога те пронајдов склопчена во агол од соба, ревносно и ентузијастички ги подадов рацете да те соберам во моја прегратка.
Да ја милувам твојата коса и да те заштитам од светот, каде сеќавањата избледуваат еднакво исто како белило за графити.
Многуте шкртаници на твоја душа и неразбирливи симболи, ја закопуваа мојава крај гробиштата позади ридот.
Твојот молк, твоите неми фаули, ја гореа секоја пора од мојата кожа, и немоќно се предавав онолку колку што пружав своја прегратка. Ме одби. Ми рече да заминам и да продолжам со умереност во своја трезвеност.
Не полудував при секој пад во својот живот, не ритав како рането животно, гризајќи умствено се околу себе... И не доживеав фијаско да одбијам личност со толку љубов.
Те послушав и заминав. Сфатив дека е лудост да очекувам од тебе да го направиш сето она што се очекува...
Со овие очи се расплакав
Со овие раце испукав
Со овие нозе поминав
Со овие усни љубев
Со ова срце издржав
И тргнав во непознато, знаев ќе биде полошо или подобро, трето нема. Имаше некоја сила што ми влеа храброст. Помислив ако сега паднам, ќе имам време да се одморам од патот. Но, одлучив колку и да боли ќе се насмеам и ќе бидам горда на тоа што видов, што сакав, што допрев... Ме посети среќата и ми шепна ова е последна шанса. Не си ти таа која треба да биде на ниско ниво, знаеш дека можеш да успееш на вистински пат. И се симнав од тој воз. Болеше падот, болат лузните и сега, но подобро е. Нема лажни лица, радоста е реална. Нема сомнежи и неверства.