Лежам на креветот во мојата соба,гледајки низ прозорецот.
Ја набљудувам играта на снегулките,како балерини го одигруваат најдобриот танц во единствената претстава
на нивното постоење..
Ги затворам очите и сонувам..
Сонувам дека сум дете..играм на снегот безгрижно и насмеано..денес сум посебно срекна..
Се надевам дека вечерва ке дојде Дедо Мраз оној старец од книгата,од приказната што ми ја читаше тато..
Ама несакам да ми донесе слатки...имам доволно слатки..
Сакам да ми ја донесе мама..
Да ја спакува во торбата и да ми ја донесе..
Да биде овде со мене,да ми шепоти дека ме сака,да ми прави плетенки на косата..
да си игра со мене,да правиме колачиња во вид на пеперутки..
Да ми чита приказни пред спиење..
Јас верувам дека старецот со белата брада ке ја донесе вечерва..ке ја седне до себе на својата кочија
која ја водат елените и ке ја исполни мојата желба..
Одам да спијам,побрзо да помине времето..
Утре таа ке биде овде,ке ме разбуди со нежен шепот и ке ме прегрне..ке ми каже дека сум нејзината мала убава кукличка..
Те молам дедо Мраз донеси ја..
Се будам,и набрзина станувам од креветот..
Гледам насекаде..
Го гледам тато прави доручек во кујната,го чувствувам мирисот на свежиот планински чај..
Видии злато малечко дедо мраз бил тука,погледај ти донел многу слатки...и барбика...
Солзи ми навираат во очите..
На кажувам ништо,се вракам во мојата соба и знам,
Дедо Мраз не постои..