Ко професор, не може а да не ме интересира темава, иако за среќа (навистина за среќа, ќе скренев) не работам по струка.
Сите овие случувања прават и да ми е мило и никогаш да не посакам да работам како професор.
Причините се многубројни.
Ко прво, свесни сме дека образованието (и кадрите) и пред ова ни беа на работ на пропаста, но сега веќе сите карти се сосема на виделина. Се сеќавам уште во средно, кога компјутерите беа свежо воведени, дури и после години работа и специјална обука, имаше професори кои врска немаа што да кликаат на е-дневник, викаа седиште за куќиште, викаа дека компјутерот е покварен кога всушност само мониторот беше исклучен, итн.
Денес слушам и читам како не знаат како да пратат групен мејл, па спамаат со лошо сликани и рачно напишани домашни задачи и ги праќаат во ниедно време на Вибер и не знаат кај да ги најдат примените слики со домашни, па не можам да останам рамнодушна.
И онака кадрите се неписмени, многу ученици се незаинтересирани, спијаат на онлајн часовите, родители пишуваат домашно, професори не знаат како да испратат материјали...
Дали е воопшто можно едукацијата да стане бетер?
Ако сте ученик/студент или родител, како се справувате со ситуацијава? Дали чувствувате дека вие или вашето дете го добива(те) соодветното знаење?
Мои другарки, кои предаваат по приватни училишта за странски јазици, имаат доста потешкотии, што онлајн, што во живо.
Што е пак со барањата за физичко присуство? Овој дел никако не ми е јасен, имајќи ја предвид моменталнава ситуација.
Ајде за државниве има закон, но голем, ептен голем број бараат (и добиваат) физичко присуство во приватните училишта за странски јазици. Дали толку не можеме да го фокусираме вниманието за еден час од дома, па инсистираме да сме таму бидејќи така ќе мора повеќе да внимаваме или пропуштам нешто?
Сите овие случувања прават и да ми е мило и никогаш да не посакам да работам како професор.
Причините се многубројни.
Ко прво, свесни сме дека образованието (и кадрите) и пред ова ни беа на работ на пропаста, но сега веќе сите карти се сосема на виделина. Се сеќавам уште во средно, кога компјутерите беа свежо воведени, дури и после години работа и специјална обука, имаше професори кои врска немаа што да кликаат на е-дневник, викаа седиште за куќиште, викаа дека компјутерот е покварен кога всушност само мониторот беше исклучен, итн.
Денес слушам и читам како не знаат како да пратат групен мејл, па спамаат со лошо сликани и рачно напишани домашни задачи и ги праќаат во ниедно време на Вибер и не знаат кај да ги најдат примените слики со домашни, па не можам да останам рамнодушна.
И онака кадрите се неписмени, многу ученици се незаинтересирани, спијаат на онлајн часовите, родители пишуваат домашно, професори не знаат како да испратат материјали...
Дали е воопшто можно едукацијата да стане бетер?
Ако сте ученик/студент или родител, како се справувате со ситуацијава? Дали чувствувате дека вие или вашето дете го добива(те) соодветното знаење?
Мои другарки, кои предаваат по приватни училишта за странски јазици, имаат доста потешкотии, што онлајн, што во живо.
Што е пак со барањата за физичко присуство? Овој дел никако не ми е јасен, имајќи ја предвид моменталнава ситуација.
Ајде за државниве има закон, но голем, ептен голем број бараат (и добиваат) физичко присуство во приватните училишта за странски јазици. Дали толку не можеме да го фокусираме вниманието за еден час од дома, па инсистираме да сме таму бидејќи така ќе мора повеќе да внимаваме или пропуштам нешто?