Одбранбен механизам

[Марија]

Одбранбен механизам - сличен на војнички оклоп, меѓутоа не во форма на железо и копје туку во смисол - начин на однеусвање и реагирање кон случувањата, луѓето и нивните постапки.
Нема да ве прашам дали имате одбранбен механизам, сигурна сум дека сите имаат.
Тоа е нормално полусвесно(понекогаш сосема несвесно) поставување и претставување на сопствената личност на светската бина, со цел заштита на себе си.

Прашањето до вас е - кој е вашиот одбранбен механизам?
Дали некогаш забележувате дека се буди и дејствува?
И што мислите вие околу различните манифестации на одбранениот механизам( плачење, лутење, напаѓање на другиот, затворање во себе си, себе изолација, јавно смеење и покажување дека е се во ред, пријатни разговори и површна заинтересираност што има соговорникот да каже... итн)?

Советувањето со психолог, за многу психоаналитичари е нож со две острици, токму бидејќи освен полезноста од терапиите, личноста може толку многу да стане свесна за сопствениот одбранбен механизам што самата потоа несвесно го насочува против себе си или го променува толку наеднаш што потоа го губи спознавањето за сопственото јас и сосема го променува начинот на реагирање кон околината( на полошо или подобро).

 

[melpomena]

Зарем толку се плашиме сите да го откриеме својот одбранбен механизам?
Некако како да не ни се зборува околу тоа.
Онака пред легнување да ја зачнам темава која ја гледам цели 12 саати празна,покасно ке и се навратам.
Само сакам да кажам дека не забележувам дека се буди и дејствува,туку забележувам дека нон стоп ми е буден а кога треба дејствува на принципот,акција-реакција.
На ова време,невреме(нели по дифолт секогаш велиме дека времињата се смениле,а уствари лугето се оние кои се менуваат а со нив и времето)ако човек нема активен одбранбен механизам во секој аспект,ми се чини дека ке биде проголтан од толпата.
И дали одбранбениот механизам е еден или се повеке?
Во љубовта еден,на работа друг......или и за на секое едно место одбранбените механизми се повеке?

 

[MissChievous]

Мојот главен одбранбен механизам е незаинтересираноста.

Некој ме напаѓа, се обидува да ме/или веќе ме навредил, ме замара, ми ја тупи главата, ми одзема време, нерви и внимание, ми јаде знаеш-што, ми се дере, ми се жали, ме кара, ми се заканува, итн, итн... не ми е гајле. Прави што сакаш, не ме интересира. Јас ќе правам што сакам и ќе си терам со животот.

Единствено, ми се јавува сосема спротивен одбранбен механизам кога горенаведените работи му се случуваат на некој кој ми значи. Oh no you didn't, работава. Во тој случај, подобро да биде подготвен противникот затоа што следи ураган од зборови, чувства и дела. Тогаш, не можам да преќутам и да се сопрам.
It's oooooooon.

 

[The_Mayor]

attack is the best form of defence - тоа го правам во лична одбрана...јас сум од тие типови што не трпат навреди, понижување, дивијантни појави од некого, итн.
За моето достоинство и репутација секогаш се борам, на било каков начин.

 

[melpomena]

Златна тема по втор пат.
Имам навика да се повторувам понекогаш тоа е и кон самиот себе си напорно,можам да замислам како и е на околината.
Обранбениот механизам кога е од типот на директна дрскост и не е така од корист доколку се употреби.
Подобро да го нема.
Понекогаш ми се чини дека колку повеке некој напага,се повеке имам желба да навлезам во подлабока дискусија со соговорникот.
Можеби чувствувам лутина,но само кога постои неосновано напагање или евентуално не аргументирано.
Но степенот на таа лутина не ме доведува до момент за изолирање,јавно смеење.
Секогаш се јавува некоја мала доза можеби на страв,но и желба некој да изнајде начин или да ми укаже дека ме напага со право,и многу нормално е тогаш одбранбениот механизам да ми ослабне и обратно.
Обранбениот механизам понекогаш работи не само против околината,туку и ,,против,,самите себе си.
Доколку чекорите што ги правиме ,,потпомогнати,,од одбранбениот механизам од самите себе си,толку помала е веројатноста дека некогаш ке се јави потреба да го ,,излижиме она што сме го исплукале,,.
Со другги зборови,тој тогаш се наога на таква позиција да не прави претпазливи за се она што правиме,за да не постојат голем број на ситуации во кои ке се покајуваме за она што сме го сториле.

 

[True_Blood]

Дистанца.
Тоа е мојот одбранбен механизам.
Многу тешко пуштам луѓе во мојот живот, сакам да бидам опкружена не со квантитет туку со квалитет.
Најголемата болка на сите е, што премногу сакаат да им се допаднат на околните луѓе, да бидат дел од сите случувања, да се чувствуваат битни, да исправаат криви дрини.
Вистината е дека, реалноста не може да функционира безболно доколку упорно се трудиш да го практикуваш тоа.
Не бива.

Работите се спречуваат, не се лечат.
Сите сме биле повредени, тоа е факт, ама ваљда треба да извлечеш некоја поука од тоа, не да идеш со глава во ѕид.
Луѓето се створени да функционираат симбиозно, еден со друг, ама барем имај способност да го одбереш кругот во кој ќе го најдеш сопствениот спокој.
На крајот, се ти се случува зашто го пушташ да ти се случи.
Не за џабе рекле, what you allow, that will continue.

 

[Keepitreal]

Како панцир сум го добил адреналинот.
Спремен е увек и чека команда. Не сум тип кој возвраќа. Трпам али се додека не започне моторот да работи со полна пареа. Е тогаш адреналинот е веќе под команда и пукам. Главно кога овој панцир е активен, се соединува и агресијата која не е толку добредојдена. Како што кажав не сум тип кој возвраќа али како последица на овие две работи, 90 посто од случаиве се со последица. Не физички туку психички. Се доведувам до тој степен коа пукам со зборови се додека не опадне адреналинот. А додека трае не ни помислувам што се сум кажал.

 

[Harmonija]

Одбрамбен механизам било во спортски-спаринг, комуникација или било каков друг вербален конфликт со луѓе ми е да ги гледам директно неговите очи се додека тој не го симне погледот или не го насочи на друго место... така веќе ја изгубил битката.
Второ, трпение, нападот е најдобра одбрана, да, но многу корисно е да чекаме тој да не нападне, а ние да контрираме. Така самиот си копа свој гроб. Или неговата сила си ја употребува против самиот себе. Најбитно е да научиме да чекаме... ДОБРИТЕ НЕШТА ПРИПАЃААТ НА ОНОЈ КОЈ ЗНАЕ ДА ЧЕКА!

 

[Badass]

Имам одбранбен механизам.
Од квази-филозофи и емоционални вампири.
Од снобови и од луѓе со плитки ставови во животот.
Најчесто несвесно превртувам со очи,менувам тема или во екстремни случаи скокам во офанзива и се контрам со реални аргументи додека не замолчи.

 

[Реми]

Одбранбениот механизам е доста комплексно случување од психолошки аспект на една индивидуа. Само по себе е едноставно, но внатре во содржината е всушност сложен процес на емоции и различни постапки кои го тераат човек да се запраша што всушност се случува со него.
Се буди како потреба за докажување, затоа што одредени сигнани испраќаат порака до мозокот за активирање на најчесто подреден ред на емоции: гнев, лутина, отпор кон некое сфаќање или човек и многу други деструктивни емоции кои создаваат огромна нервоза.

Секој одбранбен став е пропратен со адреналин. Доста лош, затоа после секоја кавга или нервоза се осеќаме како да сме копале на нива. Здравиот адреналин кој е присутен во екстремни спортови е сам по себе добар, лачи среќа, создава насмевка и позитивна енергија.