Бидејќи како споредба ги земав тотемот и сенката ќе продолжам со истото.
Секоја душа човечка е во позиција на тотемот,но истото така секоја душа заедно со телото е сонце на друг човек,поминувајќи низ емотивниот дел на душата фрла сенка на земјата кој луѓето ја доживуваат како настан на кој му се предаваат во искусување.Во некој уживаат во други тагуваат или се гневат.
Тоа што е карактеристично е дека сите емоции се всушност садови во кој престојува душата,сите поставени еден на друг,како тотем.
Душата е цврсто врзана за садовите добивајќи облик соодветен на садот ,од гнев,омраза,тага,среќа,љубов и др.,па во зависност од "сонцето" кое ќе го осветли тотемот така сенка се појавува на земјата и тоа за нив значи живот,се живее во сенката.
Верата се појавува поради неможноста сами да делуваат т.с. да се заштита од "сонцето" да не им фрли сенка на која не можат да се спротистават од стравот за пеколен живот ,а воедно молејќи се за мир и благодет.
Всушност несвесно молитвите се упатени кон тотемот,сметајќи го за повисоко место од каде зависи нивниот "живот" доле во сенката.
Занчи самите луѓе обликувани од своите емоции,создааваат свој бог - тотем и при тоа создаваат свој рај и пекол,но исто така и самите се причина што како сонце осветлуваат други поради слабоста да ги контролираат своите емоции.
Повторно ќе кажам,дека правецот на верување усмерен према душата со што ќе се противите на промените кој под притисок на одредена светлина од други нема да ве фрли на земја туку да се остане истраен во верата и се задржи помислата дека вие сте Човек, а не ѕвер е правилно усмерена вера,а не према сенката и што во неа ќе доживувате како промена бегајќи од едно, а посакувајќи друго,препуштени на "убавините" кој земјениот живот ги нуди.
Да не бидам сватен погрешно,не мислам на апстинирање,туку на контрола која е своиствена за Човек,
животните се тие што неможат да контролираат ниту еден нагон,било телесен или емотивен.
