Не сум имал којзнае колку бивши, ама со сите не завршиле добро работите. Јас кога сакам, сакам. Не можам да сфатам, то ест барем мене не ми се десило, да се разбудам еден ден и да си речам: Еј, јас повеќе неа не ја сакам, мислам дека денес ќе и раскинам. Сум раскинал поради тоа што сум бил изневерен, претерана љубомора од нејзина страна и со една поради нејзината другарка, која ни правеше некои сплетки плус неколку пати ми спушти на телефон. Ја прашав како би се чувствувала таа ако јас му дозволам на другар ми додека зборам со нејзе да ми го земе телефонот и да и спушти. Ми рече не било проблем. Епа мене тоа ми е проблем, мислам дека нејзините другарки треба да ме почитуваат исто како што ја почитуваат моите пријатели неа.
Зборот ми беше, се чувствувам како да сум од друга планета читајќи ве вас како ви се враќаат чувствата, спомените, љубовта...
Јас единствено што чувствувам кога ќе сретнам бивша (една сега се префрли на мојот факултет, па се случува да налетаме еден на друг) е оној горчлив вкус во устата, онаа кнедла која не може да се проголта и ти останува така и полека те гуши, не оти нешто чувствувам кон неа, ами повеќе заради тоа што не испаднала човек. Секогаш ми е лошо кога гледам нечовештво наоколу мене. А за да ја убиеш мојата љубов, треба мноооогу...