Не бевме заедно. Никогаш. Само некогаш одамна се гледавме, кога нас не не гледаа. Така притајно, кратко и несигурно. Тоа е се. И двајцата чувавме привезок со половина скршено срце, што никогаш не успеавме да го склопиме, подобро изјаснето, скршена и вечна тајна. Некогаш бевме блиску, некогаш далеку... но секогаш бевме истите. Не бевме заедно. Никогаш. Само понекогаш во долгите ноќи погледите ќе ни се сретнеа, гледајќи ја полната месечина, тој од својот прозорец, јас од мојот, пред спиење. Тоа е се...