Во темата за инсели (каде, ако не таму) ми се провлече прашањето зошто денес минимален труд од (потенцијален) партнер се смета за нешто вонсвемирско т.е. зошто оправдуваме многу т.н. red flags само пошто личноста „не е лоша, па види какви ги има“?
Од кога нелош = одличен партнер? Зарем тоа не е најосновниот минимум што треба да го поседува секој човек?
Знам дека живееме во ера каде, за жал, веќе неколку децении е кул да си манга, мајкојебач, белосветска препичка, што е можно поглуп - ама со поголемо его, итн., но што стана со компатибилноста во ставови, цели во животот, побогу, па и смислата за хумор треба да се поклапа за да не го потрошиш животот објаснувајќи што тебе ти е шега, а што на партнерот.
Само добар/добра е?
„Види, година дена сме заедно, не сака врска, ама го/ја разбирам, има трауми, ама добар/добра е и вели дека ме сака и сака да е со мене.“
Вие добри сте, вака искрено? Пошто во 90% случаи, тоа е јасен превод за „Со тебе е дури не најде некој/а со кој/а веднаш ќе знае дека сака да е во врска.“
„Му шета окцето малку, ама добар си е“, „Не е научен/а да работи, ама не ми пречи“, „Абе си зема по некоја цртка, ама супер е со мене, што ми е гајле како се понаша пред други“... Ова посебно ме погаѓа кај тинејџери што оформуваат такви ставови дека безусловна љубов значи прфаќање на буквално сè, дури и ако е штетно за нас и не се поклопува со нашите ставови и замисли.
Знам за пример каде дечкото ја беше удрил девојката пошто му згазила на нова патика. Да.
Истата таа го чекаше по цел саат на снег да допиел пиво, па да се виделе. Одеа 3 и кусур години.
Да не зборам и за случаи каде обиди за силување се оправдуваа со „Добро, ама и двајцата бевме лом направени“ пошто пак ќе ме мавне нервен слом.
Мислам, ова веќе не спаѓа ни во „ама добар е со мене“, туку е оправдување чисто насилство.
Толку ли се плашиме дека ќе останеме сами? Толку ли немаме самопочит?
Од кога доволен критериум е некој само да постои, да ни се допаѓа физички и евентуално да е океј личност?
Од кога нелош = одличен партнер? Зарем тоа не е најосновниот минимум што треба да го поседува секој човек?
Знам дека живееме во ера каде, за жал, веќе неколку децении е кул да си манга, мајкојебач, белосветска препичка, што е можно поглуп - ама со поголемо его, итн., но што стана со компатибилноста во ставови, цели во животот, побогу, па и смислата за хумор треба да се поклапа за да не го потрошиш животот објаснувајќи што тебе ти е шега, а што на партнерот.
Само добар/добра е?
„Види, година дена сме заедно, не сака врска, ама го/ја разбирам, има трауми, ама добар/добра е и вели дека ме сака и сака да е со мене.“
Вие добри сте, вака искрено? Пошто во 90% случаи, тоа е јасен превод за „Со тебе е дури не најде некој/а со кој/а веднаш ќе знае дека сака да е во врска.“
„Му шета окцето малку, ама добар си е“, „Не е научен/а да работи, ама не ми пречи“, „Абе си зема по некоја цртка, ама супер е со мене, што ми е гајле како се понаша пред други“... Ова посебно ме погаѓа кај тинејџери што оформуваат такви ставови дека безусловна љубов значи прфаќање на буквално сè, дури и ако е штетно за нас и не се поклопува со нашите ставови и замисли.
Знам за пример каде дечкото ја беше удрил девојката пошто му згазила на нова патика. Да.
Истата таа го чекаше по цел саат на снег да допиел пиво, па да се виделе. Одеа 3 и кусур години.
Да не зборам и за случаи каде обиди за силување се оправдуваа со „Добро, ама и двајцата бевме лом направени“ пошто пак ќе ме мавне нервен слом.
Мислам, ова веќе не спаѓа ни во „ама добар е со мене“, туку е оправдување чисто насилство.
Толку ли се плашиме дека ќе останеме сами? Толку ли немаме самопочит?
Од кога доволен критериум е некој само да постои, да ни се допаѓа физички и евентуално да е океј личност?