Јас сега како родител ќе зборувам...
Згрозена и ужасната сум...
Ако нешто сум сакала, тоа биле извидници и тие извиднички кампови...
И син ми го поттикнуваме да ги сака тие кампови каде може да научи животни вештини...
Сега би се замислисла дали воопшто да го пратам на тренинг, а камоли во некој си камп...
Што му се прави со ова на децата?
Ние како родители ги правиме параноични , зашто треба како родител да го заштитиш од секое зло на планетава (ако можиш нормално), му скратуваме многу работи баш од овие причини, зашто не е само овој камп, има и многу случаи на секуално злоставување од страна на тренери, наставници итн.
Значи ако не зборуваш константно со детето, ако не успееш да имаш блискост за да ти се довери за вакви работи, си потфрлил како родител...
Не е само пушти го во некој камп и нека се дружи таму...
Да, сакам да има слобода, да оди секаде, да се дружи, да искуси се` во животот, ама мора да се разговара и да се извлече од него се` што треба ти како родител да знаеш... Па дури и да го проверуваш малку, телефонот, профилите, пораките... Особено во тие некои критични години...
Сакале или не, колку и да му ја нарушуваш приватноста, едноставно мораш да знаеш во која насока оди твоето дете...
Мене не ми е јасно, станува збор за тинејџери во случајов, а денешниве деца па и не се нешто срамежливи...
Зошто повеќе од нив не кажале, зошто останало само на две три деца?
Се срамеле? Мислеле дека е нормално?
Барем денешниве деца се доволно информирани за се`... Се` им е на тацна...
Мислам дека најклучна е комуникацијата со детето...
Јас барем од мал се трудам да му дадам до знаење дека без оглед на се`, нас може да ни каже се`, дури и да направил нешто лошо, секогаш да ни каже првин нам, за да може да му помогнеме и да го решиме проблемот...
Не сакам да се плаши од нас, не сакам да се срами од нас, сакам да не` има и да не` доживува како поддршка, ништо друго... Да знае дека во секое време, за било што сме тука за него...
А за кокретниов инцидент... Не дај Боже да се работеше за мое дете таму...
Не знам на што се` сум спремна да направам...
Едноставно не сакам да паднам во такво искушение...
Дефинитивно би ја зела правдата во свои раце(па макар и да го лежам), зашто овде правда тешко дека ќе истераш на прав начин.
Не можам ни да замислам како им е на родителите....
Нешто што треба да се долови како чин на љубов, на интимност и на блискост, тие да со `сквернават` со отпечатоци од полови органи на хамер
Ми се гади...
И за жал, вакви работи не се дешаваат само кај нас...
Се случуваат секаде, само што кај нас НИКОЈ НИШТО НЕ ПРЕВЗЕМА!!!
E тоа е најболно од се`.
А да се работи за нивни чеда, ќе имаше `Смилковско езеро` втор дел??
А поентата ми беше ова:
Згрозена и ужасната сум...
Ако нешто сум сакала, тоа биле извидници и тие извиднички кампови...
И син ми го поттикнуваме да ги сака тие кампови каде може да научи животни вештини...
Сега би се замислисла дали воопшто да го пратам на тренинг, а камоли во некој си камп...
Што му се прави со ова на децата?
Ние како родители ги правиме параноични , зашто треба како родител да го заштитиш од секое зло на планетава (ако можиш нормално), му скратуваме многу работи баш од овие причини, зашто не е само овој камп, има и многу случаи на секуално злоставување од страна на тренери, наставници итн.
Значи ако не зборуваш константно со детето, ако не успееш да имаш блискост за да ти се довери за вакви работи, си потфрлил како родител...
Не е само пушти го во некој камп и нека се дружи таму...
Да, сакам да има слобода, да оди секаде, да се дружи, да искуси се` во животот, ама мора да се разговара и да се извлече од него се` што треба ти како родител да знаеш... Па дури и да го проверуваш малку, телефонот, профилите, пораките... Особено во тие некои критични години...
Сакале или не, колку и да му ја нарушуваш приватноста, едноставно мораш да знаеш во која насока оди твоето дете...
Мене не ми е јасно, станува збор за тинејџери во случајов, а денешниве деца па и не се нешто срамежливи...
Зошто повеќе од нив не кажале, зошто останало само на две три деца?
Се срамеле? Мислеле дека е нормално?
Барем денешниве деца се доволно информирани за се`... Се` им е на тацна...
Мислам дека најклучна е комуникацијата со детето...
Јас барем од мал се трудам да му дадам до знаење дека без оглед на се`, нас може да ни каже се`, дури и да направил нешто лошо, секогаш да ни каже првин нам, за да може да му помогнеме и да го решиме проблемот...
Не сакам да се плаши од нас, не сакам да се срами од нас, сакам да не` има и да не` доживува како поддршка, ништо друго... Да знае дека во секое време, за било што сме тука за него...
А за кокретниов инцидент... Не дај Боже да се работеше за мое дете таму...
Не знам на што се` сум спремна да направам...
Едноставно не сакам да паднам во такво искушение...
Дефинитивно би ја зела правдата во свои раце(па макар и да го лежам), зашто овде правда тешко дека ќе истераш на прав начин.
Не можам ни да замислам како им е на родителите....
Нешто што треба да се долови како чин на љубов, на интимност и на блискост, тие да со `сквернават` со отпечатоци од полови органи на хамер
Ми се гади...
И за жал, вакви работи не се дешаваат само кај нас...
Се случуваат секаде, само што кај нас НИКОЈ НИШТО НЕ ПРЕВЗЕМА!!!
E тоа е најболно од се`.
А да се работи за нивни чеда, ќе имаше `Смилковско езеро` втор дел??
А поентата ми беше ова:
