Утро
Кафе
Чадот од цигарата црта силуети низ воздухот,
рељефно исшаран филџан,
топол таман колку треба,
миризливо црно,
и ти...
Остави ми го твојот мирис,
да не се загубам низ лавиринтот,
да можам да те повикам
низ патеката од паднати лисја,
миризливи есенски бои за кои сите зборуваат..
Да можам да те сакам,
како дрвото птиците, што го будат.
Да те оживеам секое утро,
кога ќе се разбудам и сфатам...
Дека само мирисот ме лаже.