Ова со воспитувањето на децата е тема која ја разглабувам подолго време.
Честопати многу често се прашувам,дали сум добра мајка за моето дете,дали го давам најдоброто од себе за тоа дете да го упатам во вистински правец,какви воспитни мерки да применувам,што е добро што не е за него...
Чинам ова се прашања кои секој еден родител си ги поставил себе си барем еднаш во текот на воспитувањето.
Секоја воспитна метка во која е применето насилство кон детето е no go,за мене.Ме згрозува такво нешто.
Еднаш,син ми имаше околу 6 години ме налути максимално за нешто(незнам што беше)и му дадов казна да оди во соба.Го затворив 5 мин.
Тој плачеше внатре во соба,јас надвор..
Тоа беше тогаш и никогаш повеќе.
Често пати партнерот ми мислејќи дека ќутекот е излезен од рајот пробал да го удри,па сум застанала измеѓу спремна да се тепам со него..Со насилство ја понижуваме личноста на децата,ги правиме безвредни и оставаме лузни на нивните души.
Разговор,граници,правила..Тоа се моите воспитни мерки.
Му дозволувам скоро се.
И немам проблеми со него.Нормално дете е,сака да ги испроба своите граници,сака да види колкава е неговата моќ,но ги запазува границите.
Доволен е строг озбилен поглед да сфати дека е доста.Или пак(почна да ме имитира кога е љут)кога дишам длабоко броејќи да се оладам..знае:доста е.
Му дозволувам да се испроба себе во сите можни ситуации,му дозволувам да биде таков каков е,дете,без да сакам да го обликувам.
Едно време купував секакви списанија во кои читав што е добро што не за децата,купував книги кои ми нудеа некаква теорија со многу решенија,за на крајот да сфатам дека доволно е да и верувам на сопствената интуиција и на своето дете.
Дека е доволно што постои некој кој му дава сигурност и љубов,му посветува време и внимание за да се развива во вистинскиот правец.
