Ваша поезија

[Achernar]

Имав и јас некогаш среќни утра,
без тебе така одамна,
да би сега ноќта станала се што имам во џебовите,
сошиени со ѕвездите кои паѓаат,
како што неискусното срце ја претвора љубовта во омраза,
ги растреперувам одарите на потсвеста,
да би го допрел непознатото,
во кое не умееше ти со мене,
тој твој недостиг не помислив ни во дното да го осудам,
знам да се запрашам понекогаш,
да не беше твојата маска од желби обоена,
ќе ја допревме ли вечноста,
во која не знаеше да постоиме,
секако го уби поетот во мене,
да ме направиш попривлечен за други очи,
да заборавам на тебе.

 

[Lena]

Долго.
Долго.
Предолго си овде.
Чинам со векови.
Длабока е оваа љубов што ја носам во себе.
Длабока.
Нема дно.
Нема почеток.
Ниту крај.
Те има во мене.
Ме има во тебе.
Никаде заедно.
Се бркаме низ времињата.
Час јас горе.
Час ти доле.
Се сретнавме,
споделивме миг,
заминавме.
Се разминавме.
Долго.
Долго.
Предолго си овде.
Секаде,а никаде.

 

[Achernar]

Без тебе стиховите венеат

Благодарам,
за огнот во очиве,
кој не згаснува и се буди,
секое утро без тебе,
не знаејќи за овој ден кој го правиш посебен,
и секој дозреан зен,
кој ти го шепотам нечујно во квечерината,
за ѕвездените ноќи убави и темни ко твоите очи,
на дланкиве изшарани студени и топли,
без твоите допири,
за поветерецот кој минува низ секоја пора на телово,
посегнувајќи по тебе,
за мирисот на земјата,
за тишината на крвта,
за спокојот без тебе,
и духот со тебе,
за секоја алегорија пресликана од природата во умот,
со усниве меки отпечатена на твоите образи,
за илјада и една моја порака кон небото,
да отчукува твоето,
со срцето на космосот,
го гасам моето,
не верувај,
не ми е потребно,
јас сум никој на овој свет без својата муза,
без тебе стиховите венеат,
и болката полека стивнува,
отцепувајќи ја крвта од месото,
и коските од иднината,
и се што сум,
и се што не сум,
за твојата биднина.

 

[Achernar]

Растојание

Со растојание се запознавме и збогувавме, ноќевавме и се будевме,
како целата земја да застанала измеѓу нас,
а ние не разликувавме блиску од далеку,
да времето години потоа не сменило ништо,
колку стануваш сурова,
толку сум јас нежен,
не разликуваме,
јас болка од тебе,
а ти радост од мене,
помисли дека можеби никогаш нема да се пронајдеш во овој свет затоа што некој друг се пронаоѓа во тебе,
дека никогаш нема да бидеш среќна затоа што некој друг е среќен поради тебе,
помисли дека овој живот не е се што си живеела и дека во овој живот некому си се што живеел,
и во тоа растојание постои некој друг кој се уште го живее твојот живот и дека не си сама,
само помисли доволно силно и верувај во тоа,
ќе биде твоја и моја утеха,
сосем доволна да продолжиме понатака,
а јас како и секогаш ќе бидам таму некаде во се што бевме и не сме,
доволно блиску до тебе,
а толку далеку,
не разбирајќи ги што значат,
ниту едното,
ниту другото,
како и ова постоење со тебе.

 

[Achernar]

Се што не постигнавме,
му да дадовме име,
љубов,
се што не допревме,
станаа суводолици,
од небото исплакани,
некогаш сонувавме за иднината,
сега е погребана низ нашите прсти во минатото,
во тоа нас што го нарекувавме имавме толку светли очи,
само да ја погледнеме темнината,
ти ме бараше во твоите чувства,
јас тебе во моите стихови,
пробувам да ја слушнам тишината,
нема ни таа што да ми каже,
од сето тоа остана син вез на последната ткаенина продадена,
низ кој ја гледам ноќта леплива,
како ги брои последните отчукувања на часовникот,
во безживотниот јас,
и бледата ти,
на изгребана плоча,
која звучеше предобро,
да би постоела се уште.

 

[Achernar]

Не постои ништо поинтимно,
кога ти се одзима животот,
предавајќи ја душата на вечната тишина,
и таа молчи засрамена,
молчи таа,
молчат и живите со неа,
во некого бол,
во некого мисла,
во двете некој страв,
претивки се за длабочината на мигот,
и можам ли да замолам нешто поинаку во овој ден со сино небо,
кое сонцето го открива спокојно,
недолжејќи му ништо,
а го закопува во црната земја,
таа мора да е црна,
да би се родила ноќта,
и згасне уште една ѕвезда,
во очите на уште една воздишка,
и ете си ти со насмевка и твоето строго "ми недостасуваш",
ме будиш со него,
го вадиш ковчегот со радости од мојот извор,
со него ги гребеш црните чувства,
од ѕидовите на крвта,
недолжејќи ти ништо,
сосема ништо.

 

[Achernar]

После моето раѓање

Да е сета болка само збор,
би протекла река од стихови во срцево,
и повторно ќе беше мојот избор,
толку векови збрани во мојот црн извор,
тие се такви и стремат кон нечија тажна прегратка,
самотник сум и патник во една длабочина,
која не ги плаши овие насмеани усни,
така е запишано од прастари времиња некои,
а понекогаш чинам дека сите тие застанале во мене,
за да ја изгубам душата и идентитетот,
и сета суровост на светот,
кога ќе помислам,
ми навираат солзи,
да не згаснам,
во ова тело заробено со очи,
осакатено од проклетството на крв и месо,
и да,
сонот е секогаш тука,
да потсети дека има нешто повеќе од овој живот и траги кои талкаат да најдат други,
да ја смират квечеринава која одминува засекогаш,
стои и чека трпеливо тој еден сон неодсонуван,
да го спаси следното утро,
да изгрее уште еднаш,
да подари уште еден цвет некому,
но, не и на оној кој се создаде да изгуби,
после моето раѓање.

 

[Achernar]

Истекувај во мене

Ја отвори портата од илјада гревови,
да ми дадеш спокој како никој досега,
ноќ без поезија и талкања во ноќта,
ме скротуваш нежно,
за на крајот од денот ме заспиеш со магија,
и разбудиш со желба,
толку едноставно,
го дишам сонот во твојата коса,
и не е важно колку ќе трае,
истекувај во мене,
и опиј ме со виното од твоите дланки.

 

[Achernar]

После толку погреби,
кои притиснаа за кратко време,
се уште дишам,
и си викам заборави,
памети ги сите бакнежи,
солзи и насмевки,
се уште по навика го гушкам новото утро,
и благодарам за новиот ден,
за новоотворениот џек даниелс,
за самиот јас во друштво со полната чаша,
за оваа ноќ,
не е лесно да го видиш порокот во чувствата,
да постоиш со некој кој недостига и не можеш да го вратиш,
и не се срамам од тоа,
јас сум само човек.

 

[Achernar]

Нека оди

И ништо нема да се смени,
повторно ќе останеш сам,
едрејќи низ ноќта долга,
капејќи се во свилата на таа господарица,
која владее со твојата душа ѕвездена,
така пространо во таа перла темнина,
од која ја оттурна неа,
да отплови кон мугрите,
поинаква,
среќна,
со солзи,
створени за други,
нека оди,
нека се преслика во тебе,
уште една сенка од бол,
необоена од прстите нејзини,
можеби и подобро е така,
недопрените спомени,
лесно стануваат минато,
на кое никогаш не се сетиш,
во догорената свеќа,
секогаш по нешто умира,
без да знаеме.