Ваша поезија

[Achernar]

Кога ми требаш себично

Има нешто во тебе,
што ме потсетува на мене,
во кое не сакам да верувам,
а така е магнетно заводливо,
ко невино перо жедно за небесно мастило,
за кое немаш одговор напишан,
со дланките врз потни стакла,
знаев,
без да ми кажеш било каква причина,
твојата мелодија од зборови ми е премногу блиска,
и притиска во денот по некоја мисла,
можеби затоа што се познаваме од некое минато,
во кое живеевме со исти соништа,
за сега да се сретнеме повторно,
кога ми требаш себично,
во сонот,
кој со меч го раздели од ноќта,
да ме разбудиш во него,
за да те видам во погребната поворка на моето срце,
полно со бледа вистина,
грдо и жигосано,
на кое му пријде и го бакна такво,
од толку,
само ти,
му даде крилја сончеви,
и канџи надежни,
да ја вратат сета сила на мелодијата во мене,
почиста и подлабока,
да те пронајде несебично,
кога ќе ти затреба.

 

[Achernar]

Тоа тешкото

Да е само кога колената ќе паднат на земјата,
ќе се кренат тие со росата на една бела мугра,
тешки не се,
ниту тие кои ни одземале од усните,
и толку љубов не возвратиле,
ќе се вратат со штрковите,
некогаш,
тешки не се,
ни тагата кога губиме,
и збогувањата кои мораме,
спомени се кои знаат да оживеат и нешто му значат на името твое,
тоа така звучи безболно,
недопирливо,
во стихија од сеќавања,
пребродено.

Но има нешто против кое не можеш да се избориш,
те прогонува ко самиот ѓавол од никаде,
сокриен во патник од непознат град,
кој дошол во тебе да притиска,
дур не полудиш,
да душата сама од себе ја испразни,
и ја празнува празнината,
со секој песочен ден,
што од утрото како багрем овенува,
и тоа во најубавите години.

Да можам тебе девојко сплетена од млади крошни,
на тоа срце што туку разбудено,
на таа река тивка што жубори гласно кога ќе ме допре,
да ти ги дадам очиве барем еднаш,
да го видиш светот со нив,
ќе го видиш од вселената толку ништожен,
не ќе ме погледнеш,
поради тешкото вино во нив,
не ќе ме посакаш никогаш,
поради љубвта во која не ќе ме најдеш.

Но, ќе посакаш да си пијана довека,
да не го жалиш и го заборавиш овој живот,
во кој живеам толку долго,
и не се срамам да ти го признаам тоа,
само мораше ли да биде така лесно запишано,
барем да доцнеше,
или завршеше прерано,
тоа тешкото,
никогаш да не те сретнеше,
во најубавите години.

 

[Achernar]

Тие очи

Кога нема место за никој,
во тој сет од чувства,
почнува да капе ноќта црна,
во градината на неговите солзи,
го покрива неговото лице,
со велот на таа вдовица,
лична и негова,
во таа нејзина убавина,
сами се,
тој и тие плочи небесни,
што вртат една песна за едни нежни очи,
далечни и блиски во полноќта што разделува,
кои го потсетуваат,
да изгрее и зајде сонцето во него,
да разбере дека е жив и без неа,
и не мора да гори во зенитот за нив,
тој упорен како и секогаш,
посакува невозможни нешта,
верува дека е крв во нечија крв,
таа вистина сака да ја видат тие очи,
но ја сокрива да не ги растажи неговите,
премолчува,
кога погледнува кон ѕвездата што паѓа,
да ја пресретне со отворено срце,
и не заборава на нив,
затоа што врежани се во неговите.

 

[Achernar]

Дарот на зрелоста

Темен лик,
во тој скап дим од давидоф,
покрај полна чаша и фенери дотрајани,
црното ефтино вино му прилега најтемно на тој мрачен лик,
почна да размислува за денот што замина,
за некои неважни нешта,
за бојата на небото измешано со облаците,
за некои стихови одамна заборавени,
црњански, николич, ујевич..
за чистите чаршиски плочници рано наутро,
не смее да помисли на неа,
се крие дур таа брои,
поминувајќи покрај излогот со венчаници,
застана,
се виде во еден син вез,
се насмевна и се врати во неговиот син лик,
се смени во помпезен,
почна да лута со погледот низ масата,
низ пепелта истурена врз црвениот коцкаст чаршав,
нејзината логика е редоследна промрмори,
оганот е црвен,
за да посиви,
добар контраст,
но само добар,
не мислеше на неа,
тоа беа нејзините зборови,
но како се стемнуваше,
во таа криенка,
морници,
една по една,
ќе го издадат во ноќта,
тој тоа го знае,
не може да го сокрие,
од таа млада госпоѓица ѕвезда,
освојувач,
што срцето може да му го откорне,
да стане посилна,
таа не знае,
тој го виде тоа во неа,
што го потсети на него,
тој не ќе ја посака,
не ќе ја допре никогаш,
ќе и го подари дарот на зрелоста,
пред да осамне муграта на боговите.

 

[Achernar]

Патникот на твојот пат

Го засакав и денот,
покрај ноќта пролетна,
што не спојува во една тишина,
шумоли таа зеленоока трепетлика,
со зборови неизречени,
и во нас нежни затечени,
со нив,
најубавите мисли со поубави војуваат,
и од твоите коси,
се ројат во темнината на твоето срце,
ги осветлуваат на небото твое,
ѕвездите кои недостигаат,
а тие,
секој камен од калдрмата која те води до мене,
те чекам таму на крајот нељубена,
во блесокот на новото утро,
да се искрадеш од себе,
да дојдеш босонога,
да те прегрнам кревка и гола,
да го вдишам липањето твое пред да воздивнеш,
да ти ја вдахнам сета утеха,
од моето отворено срце,
да ти ја покажам минливоста на вековите,
да се простиш од едно ранливо минато,
распукано на усните твои,
што ги печат и моите,
да одлуташ далеку од него,
во дојдеш во мојот сон и видиш сон,
да биде твоја нежна постела,
во која го чекам твоето последно отчукување уморно,
за со прстиве песочни ти ги склопам очите,
кои бдеат долго во таа птица на меќава,
да те разбудам полетна,
таму каде отсекогаш припаѓаш,
разлетана на таа сончевина,
досега невидена виделина,
а јас патникот на твојот пат,
ќе ти оставам за спомен еден бакнеж,
и ќе заминам во една насмевка,
која ќе ја препознаеш на лицето нечие,
кое бескрајно те усреќува.

 

[Achernar]

Јас сум

Среќата е скапа и постои,
залудно ја бараме во другите,
сегашноста е сега,
да би станала минато,
има крај,
да почне нов почеток,
смртта е лесна,
за животот да биде потежок,
патуваме,
споменот да не пронајде кога ќе се вратиме,
јас сум,
затоа што не знам да бидам друг,
и ја одглумам мојата улога,
бесплатно.

 

[Prashina]

Zbor do zbor -neprebol
Zbor nad zbor-zagovor
Zbor so zbor-izgovor
Zbor vo zbor-dogovor
Zbor po zbor-odgovor.

 

[Achernar]

Не плачи,
остави нека дождот лие за двајцата,
слушни го само како силно капе,
тој кажува се што не знаев јас,
една душа е во него,
твоја е,
но не сега,
не овде,
поема која ја заборавам кога најмногу боли,
да залечам рана на срце,
не е така лесно кога го чекам сонот,
да ги видам твоите црни очи,
да најдам во нив мир за моите уморни очи,
ако бог даде,
немирен сум,
што сум прогонет да дишам без тебе,
во таа бледа месечина сама што во почината зора заспива,
и на своите темни и мазни крилја,
скршени носи,
на нечие небо со таа една ѕвезда,
северница,
под која тече оваа студена крв,
што заледува спомени,
од мене и тебе,
и мирисот наш бакнат,
знам и молчам,
не проколнувам,
залудна беше мојата рака подадена,
на таа наша прва средба,
која беше барут и збогум.

 

[Xenia]

Танцуваме на подиумот
од недоречноста,
понесена од мелодијата
на помисленоста,
Шепоти ми...
на јазикот што само ние го разбираме,
нијансирај ги мисливе,
со бојата на твојот глас,
уживаме и двајцата,
секој на свој начин.
Кој кого заведува?

 

[Achernar]

Бакарни лузни

Немој,
застани,
погледни ја полноќта,
што разделува две мориња,
две мастила тиркизни,
не заведувај го тој,
кој на небото има бели одари од пенливи облаци,
покриени со црни чаршави,
наместо ѕвезди,
во ноќта и денот,
што траат и сеат само друмска прашина,
иње и тишина,
нијансирана со сонце од бакарни лузни,
на тоа лице од бели темјани,
утешни,
избришани од сите спомени затечени,
играј и затвори го кругот во својот прстен од радости,
распнат меѓу моите прсти,
воскресни нова,
будењето твое има моќ,
јас тоа го знам,
постои и тече во тебе,
а ти се будиш пред пролетта,
која толку боли,
така лесно склопуваш очи,
ко да сониш,
ти ја гледаш убавината на маската,
една од илјада бои,
но не и нејзиното лице,
што го полни срцето со отров од стихови,
со тој цвет од лисја трнливи,
здивот што го одзима,
застани,
немој,
во тој контраст диши без мене,
заборави и вети ми иднина,
во која ќе појдеш до крајот на светот,
да пронајдеш роса,
која нема ништо,
со мене и тебе,
со тајната и вистината.