Ваша поезија

[Achernar]

Само прсти

Кого гледаш во огледалото,
таа што си или моја божица,
ти ја кажува ли вистината или се покрива со црн вел пред да изусти,
се опираш ли себе си или протекуваш од висини,
те барав целиот живот,
за сега да трипуваш,
умот ми го зашеметуваш,
времето е сега,
отчукувањето е сега,
желба е,
без грев е,
извор е,
темна вода од твоите темни очи,
помешанa со моите,
иста длабочина,
вечна инспирација,
творам јас,
тоа не е љубовта,
моја потреба,
без допири, страсти и усни,
само прсти,
во соништа сокриени,
мое бегство од реалноста.

 

[●Untouchable°]

Сјај на усните,
ти допираш, усни прегризуваш..
Жар во очите,
гледаш, гладуваш, бараш сѐ побеќе и повеќе..
Огам во рацете..
те изговорев.. нема назад
Еден допир,
толку тенок,
бавен,
нежен... а сепак страсен..
Тој мал допир на твоите усни те занесе,
да ме грабнеш те понесе..
Жешко е,
добро е..
Нека трае..
А ти замислувај,
замисли дека ова е само сон
и продолжи буден да сонуваш,
да посакуваш..
Продолжи така да ме гледаш..
Испиј ме!
До зори љуби ме..
Бебешка наивна љубов твоја!
Дарувај и не се уморувај.

 

[Solange]

Песната на патникот



Непознат патник еден од никаде
дојде на плажата, од градот некаде.

По пат креираше песна една
што ги остави без здив тие што ја слушнаа, кога си замина.

Мелодијата се чинеше нереална
кога пееше тој за својот модерен сон.

Само облачињата на небото лизгајки се од тивкиот ветер
и сувата трева разнишана ја разбраа мелодијата
за изборите што ги правиме денес а не пратат и во иднината.

Ве оставам во рацете на имагинацијата
нема навистина ништо по болно и боженствено во ист момент.

Свирејки ја секоја нота без милост
оваа песна може да е вистински радосна, за некого.

Асфалтот е шекерен...
или барем мек на допир.

Само облачињата на небото лизгајки се од тивкиот ветер
и сувата трева разнишана ја разбраа мелодијата
за изборите што ги правиме денес а не пратат во иднината.

Во солзи, едно утро две очиња сонливи се пробудија...
"Каде одиш Тато", прашаа.

Додека боси трчаа кон срдечната темнина
тишината им се виде прегласна.

Топол здив и чело притиснато на ладносто стакло, срце нацртаа
додека одиш кон неизвесното, капки дожд, солзи...насекаде.

Само облачињата на небото лизгајки се од тивкиот ветер
и сувата трева разнишана ја разбраа мелодијата
за изборите што ги правиме денес а не пратат во иднината.

Мирното сино...бескрајно небо
еден ден ке ги разоткрие, дрвата, планините...океанот.

Но денеска ке го прегрнам испраќањето
брзо појавувајки се во постоењето.

Затоа што непознатото те прави да ја следиш
патеката која води кон колебањето.

 

[Lena]

Се соблеков пред тебе.
Се разголив покажувајќи
ти го секое делче од мене.
Ти се допаѓаше тоа.
Го сакаше тоа.
Се хранеше од мојата голотија.
Се соблече пред мене.
Се разголи покажувајќи ми ги скриените од светот,
конаци.
Ми се допаѓаше тоа.
Го сакав тоа.
Се хранев од твојата голотија.
И така соголени,
одевме еден покрај друг
водејќи љубов,
без допир,
без збор.
Молчам.
Затоа што
знам.
Молчиш.
Знаеш и ти.

 

[Achernar]

Будење без смисол

Не прашувај се кој сум јас,
зошто живеам со твојот живот и што е тоа што не дели на пола,
бол на бол,
мој и твој симбол,
во него ти си мој најдраг почеток на есента,
во тебе го видов тоа што сакам да го видам,
го раситни дождот од нежности во мене,
ти ги дарував најубавите зборови,
да постоиш поинаку затоа што си подобра од секоја вистина,
изми го лицето со нив,
слетени се тие со скршени крилја на твоите дланки,
ќе го почувствуваш наговестувањето на пролетта,
расцутувањето на земјата,
сета моќ на смртта и надежта кои се истакајани во толку соништа,
во тие долги ноќи што со твојата тага ги претвори во една мугра,
една од љубов,
посилна од мојата самотија,
твој е подарок засекогаш,
носи го на градите како гердан,
нека ти го штити срцето,
и не прашувај зошто твоите очи невидени не ги сретнав со моите,
поминаа години и тоа мора да е така,
мактуб зарем не,
нека сонуваат до крајот,
зошто би ги будел на залезот,
да би почнало од почеток,
тоа будење без смисол.

 

[Achernar]

Сведоци

Заплачи,
ти една што пишуваш,
да заплачам и јас со зборови,
да би преживеале уште едно зајдисонце далечно,
да се изрони во непостоење,
од безброј сиви нијанси на нашите очи,
да се допреме безвремено,
казни ме во тој песочен часовник,
затвори ме,
во длабочините на твоето море,
над кое се издига најубавата ѕуница,
надмудри ме со твоите стихови,
дај ми одговор за нашето раѓање,
во кое,
копнееш ти,
а јас венеам,
изгори крви,
две аорти во едно срце закрпени,
да би продолжиле понатака,
не така далеку,
до мојот погреб,
не така блиску,
до твојот дочек на нашето траење,
после сите умирања,
да станат бреза и ѕвезда,
сведоци,
на една љубов што ја молчат.

 

[Solange]

Ѓаволовата Прошетка


Ѓаволот тргна на прошетка еден ден...
досадувајки се во пеколот веќе
облечен во Саботната вечерна руба
и причината за која тој беше облечен како геј
деликатна и привлечно шармантна беше
како и лукавоста иста, со која се сокри од светлината тој.

Носот свој го напика и во најмалите дупчиња
за да си помислат дека невиноста е љубопитност
а лугето не видоа ништо со очите на модата
спремајки ги своите огледала лични
во кои суетата, самобендисаноста и себичноста
земаа облик на блудните балови.

Прозирна во секоја дупка и сечија соба
кон својата публика и следбеници
делејки чист адреналин и аплаузи
крцкајки со вилиците на лекомисленоста од поданиците
додека тие заслепени и со болка на душата
уживаа во сервираната групна екстаза на туѓите голи тела.

Свештеникот, со кој во иста куќа тој седеше
пред неговата покриена софра
врела исто како и неговата љубовница
и блиску до својот трон на гревовите
пиејки од два пехара лакомо и од високо
заедно гледаа над болните, слабите и умрените.

Се прошета и низ ливадите во паркот
за да ги натера цвеќињата да си помислат
на необично зачнување од непознати полени
за никогаш повеке да не заспијат леко
свиткани под тежината на блудниот ветер
кој ги направи грешни како и нивните првољубени.

Ѓаволот потоа здогледа Крал
без ум и круна...
со многу гнев во душата му
на кој крв и воздишки му понуди за возврат
за служењето од кое со злато ке ги возобнови крилјата свои
за да можат да го носат на прошетките со ѓаволот.

 

[●Untouchable°]

Мала сенка кај мене доаѓа..
Трча, како што трча мала
безгрижна срна по својат мајка
незнаејќи што може да и се случи.
Еден куршум,
еден ек,
болен ек..
Солза само една капна,
крвта моја смрзна,
сенката твоја наеднаш ја снема..
Ме исплаши.
а ти.. Ко да воскресна..
Наеднаш ко во сон,
пред мене се појаве..
Ме гушна,
Ме бакна..
Почувствував со мирисот на мојата кожа душата ја нахрани..
И ме крена,
на раце,
силно, ко најголем јунак..
Ме однесе кај што одамна не бев..
свеќа запали и.....
°to be contacted. .

 

[Prashina]

Posakaj
I neboto ke go dopram samo za tebe,
Posakaj
i od utrinski dozdec ke napravam more,
Pomisli,
I dushava na dlanka ja imash,
Pogledni,
Kolku oblici imam.
I koga solzam i koga se smeam
Jas so tebe ziveam vo sebe,
I koga te nema, vo mislite cekoris,
Za da te socuvam od zaborav
Jas prashina ke bidam.
Odi kade srceto tvoe te vodi,
Nebitno e toa, za ovoj zivot,
za ovoj den koga
vo samrakot isceznuvam.

 

[Achernar]

Без пардон

Љубовта сокрива,
толку разочарани жени,
како тоа да им е запишано во вените,
сокриено од крвта,
носат толку страдања,
да би заслужиле една убавина,
поубава од онаа што повикува на молитва,
тажно е,
но вистиното,
бледо е,
но добро засенчено,
сон е,
никогаш одсонуван,
свеќа е,
недогорена,
како последни зборови,
за нов стих,
џез,
без прсти во чаша полна со мраз,
сиот тој џез,
на женски гради распослан,
недопрен од машки усни,
кои паѓаат во заборав,
смислено е да биде иронично,
да би постоел театарот,
оној кој го пишува животот,
без пардон.