Подарок за нов перформанс
И повторно ги убив цвеќињата априлски,
да те пронајдам тебе во мене,
осветлувајќи те со жедни светулки од модро платно оживеани,
повторно твоите контури од божури,
заспиваат опиени до моите,
јас убиец,
ти цут од пролетен сексипил,
романтично налеан со бурбон повеќе и помалку живот,
од нашите кожи маскирни,
врело железна пот,
се растргнала врз нас во шарен коктел од ситни минути пред полноќ,
на непозната адреса и добро позната коса,
во таа ѕвездена прашина,
има доволно љубов да се биде нечиј,
колку е само убаво тоа припаѓање,
така одамна,
во нашата пронајдена приказна,
која гледа со истиве очи поинаква светлина што се пресликува во нас,
слушајќи ја ноќта која воздивнува во тишина,
заводливо како лавица,
во неа ти помлада за неколку животи,
а јас поголем и потивок на дождот кој не постои,
ги пружам прстиве да те насликам,
со поинакви зборови да го запишам оганот наш од тиркизна ткаенина,
која го покрива градот каде сонцето заоѓа,
да му го покаже истокот врз неговото лице,
каде секогаш џез љубовен одѕвонува,
тој џез и ти,
во мелодијата негова земи го телово со твоето и протекувај низ двете,
создавај една крв,
измешана со чиста солза од гламур и височина,
нечистата заборави ја,
остави ја непозната,
се точи сега во некоја друга крв,
во некоја друга стара таверна на која името и го заборавив,
заробена со златни клучеви,
доволно долго со туѓи тела испреплетени,
да ја заборавам и јас и изгорам во неа сета тага испиена,
која трепери на некое друго небо и пробува да се додворува во ноќта несебично,
но залудно,
сокриен сум во твоите светли облаци,
прегратки на кои се потпирам,
ги вдишувам и допирам нескршени,
отворајќи врати од нови хоризонти,
ордите ќе јаваат врз мугрите со нив обоени,
а јас и ти заспани во еден сон,
ги лијам во моите илјадници,
тие вистини во кои толку пати умирав,
а сега ранет се родив,
ги извадив сите маски,
заривајќи ги рацете до лакти во себе,
ги откорнав сите зла и невозможни сенки од таа црна земја која ме покриваше,
да се измијам со поинаква убавина,
таа што секогаш ја препознаваше во мене,
каква што отсекогаш била,
со бакнеж од небесно мастило да ти ја подарам повторно таква,
да ја препознаеш,
да не биде уште една лага и туѓ кармин на преполна чаша,
да биде тоа подарок за мене и мојот нов перформанс,
само за тебе,
да го чувствуваш нашето постоење,
и поветерецот низ крилјава,
кои не се повеќе дланки,
ти ги претвори,
со нив те допирам прв пат после толку пати,
во твоето невреме кое допрва доаѓа,
се видов во него и те разбудив со една молња поинаква,
низ неа ме погледна и се насмевна,
се насмевнав и јас,
помислив имаме исти очи,
зарем е важна бојата,
со нив ме обожуваш,
сосем доволно да ме спасиш од себе и самотијата на боговите,
една си му на срцево и соѕвездието кое заедно го создадовме,
секогаш си била ти,
секогаш.
