Ваша поезија

[Achernar]

Оганот ќе гори и за години

Се смеам без глас,
затоа што ноќва не сум сам,
ми значи тоа,
премногу од толку многу,
затоа што земјата се врти со сите нас,
со сите ѕвезди кои сјаат и не сјаат,
за да красат,
се што помислам и се што постои,
во очиве што гледаат,
за низ водата се да замине,
и дојде повторно од небото со дожд,
со убави зборови и крв што ветува,
таму,
каде не морам да љубам,
за да бидам среќен,
само да живеам од раѓање,
со збогувања и средби,
во кои,
некој ќе живее после мене,
можеби ти и јас,
за да потсети на нас,
како што ние сега потсеќаме на нив,
така е тоа во ова време безвремено,
во кое,
оганот ќе гори и за години,
во таа вечна игра на кругот,
од будењето до сонот,
без враќање назад,
како што после смртта,
никој не се враќа.

 

[Lena]

Продавачот на соништа
ми рече еднаш:
Штити го срцето..
Предобро е за овој свет.
Штити го срцето.

Имаше право.

 

[Lena]

Зборови во кои го крунисувам сопственото постоење.
Зборови ми се потребни за да преживеам.
Букви нанижани во реченица.
Како магија.
Да ги впијам во себе кога реалноста ќе стане претежок товар
на плеќите.
.........
Зборови во кои се гушам,
бисери со лажен сјај.
Ги мамат очиве,
се топат во ушиве небаре се скапоцени.
Зборови..
Ги мразам тие зборови,
тие не-дела.
Ги колнам и оние книги,
со мудри зборови,
кои делуваа како мелем на душава,
спокој за срцето.
Не го сакам во животов,
затоа што си ми е потребен.
Нека се изгуби засекогаш.
Клошар.
Продавач на соништа,
создавач на приказни,
плетач на поезија.
Скитник на улицата.
Го мразам од дното на душава,
од дното на се она што сум јас.
Затоа што се препуштив.
Затоа што ме понесе.
Затоа што го засакав.
И секоја помисла на простување
ја гушам во секундата кога ќе ѕирне
во главава.
Го мразам,
затоа што сум немоќна да не го сакам.
Затоа што..
Ми ги подари најубавите зборови.

 

[Achernar]

Тоа срце е каваљер

Таму каде чекорам,
знам да те пронајдам,
иако не си мојата цел,
отсутен од сите тие железни и бетонски прсти,
новородено чука едно срце,
исто како овој ден дваесет и четири часовен,
а од тебе толку далечен,
не барајќи ничија милост,
не подавајќи рака да се подигне,
тоа срце е каваљер,
срамнето со лицето,
врз таа земја поруменета од студ,
слушајќи ја како дише,
таа виолина стара,
како да се нечии други гради,
шепоти,
зборови од кои запекува грлото,
да,
таа горчина од тие гладни зборови,
што ја рецетираат интимната реторика на оној,
параноичен бог кој се разобличува за миг,
на ова царство земско,
далеку од луѓето,
од сиот тој театар во кој игра улога,
во кое времето го убива сам,
и се сокрива од тебе и твојата коса,
и сите обиди да ја допре,
не љубејќи те,
има повеќе чувства од еден свет,
прости му на тоа ново срце барем до полноќ,
страдално и насмеано на сонцето,
кое едвај се проби низ облаците,
денеска некаде околу зенитот.

 

[●Untouchable°]

Крвава патека од рози постилаш..
Страшна,
Темна,
Морничава..
Трња ми ги искасапија нозете а јас талкам со таа болка по душата..
Таа малечка душа што некогаш добро ја познавав..
Тоа беше време кое прерасна во спомен. А сега само ни остана да го живееме тој спомен, да се сеќаваме и да се смееме...
*Гледам напред, оваа патека нема крај..
Назад.. нема назад.. не го гледам ни патот по кој сум дошла до овде..
Ти го слушам гласот
Дојди велиш ајде... не се предавај, уште малку ти остана..
Ама тој глас како да не сака тоа да го каже..
Душата како намерно да се крие..
Погледот како намерно да бега,
А усните ко да неќат веќе да љубат..
А мојава душа веќе се испразна, се парчоса,не се надева..
Дур нозе одат ќе талкам, дур гласот зборува ќе слушам..
А тогаш кога ќе се изморам..
Бакни ме и закопај ме под твоите крвави рози кои некогаш беа бели, весели, љубовни..
Закопај ме заедно со нашите спомени, страсти, бакнежи..
А кога ќе ме закопаш нежен детски глас ќе ти викне: тато таа те сакаше, мене до тебе да ме донесе, желба и беше...

¤ќе те почувствувам пак, знам..
Кога ќе се свестам што ме мачи.. ќе ти кажам.. а ти.. почекај ме

 

[Achernar]

Ѕвезда која се капе во самотија

Стојам над својот гроб,
таков груб и безличен,
висок и голем,
таму долу каде не сум повеќе роб,
на моето тело и крв,
на мојата судбина,
воспитан од моите родители и облечен во сета таа меланхолија,
со која сум крштеван од раѓање,
мејкапот ми е црната земја која ме покрила,
така заводлива,
а усниве црвени од случајна ружа од туѓи солзи,
до гробот порасната,
ожалостен сум навистина,
затоа што сум тоа јас,
ѕвезда која се капе во самотија,
без љубов,
со страдања од срцево купени,
некаде каде сонцето заоѓа,
за да се роди месечината,
без очи кои не видоа подалеку од небото,
ги собрав дланкиве во тупаници,
од гнев и болка,
се завртев,
и заминав далеку од себе,
да прокоцкам уште еден ден беден,
на оваа планета пуста,
во која ќе заборавам на мене.

 

[Achernar]

Достојно за почит

Ти не прочита ниту еден мој стих,
иако ме познаваш подлабоко од тие зборови,
го памтам мојот последен поздрав упатен кон твоите очи,
како да беа пред неполн час, десет години,
заминаа одамна со тебе и твоите кофери,
и остави зад себе се што е свето,
како никогаш да не живееше овде,
како никогаш да не прооде на оваа земја проклета,
иако сонцето тогаш вистински грееше,
бевме ко златни зраци во тие бели зими,
насмеани и во студот стуткани,
на таа излитена клупа ме научи да љубам,
сега сме бестрага,
во секој ќош од денот и ноќта,
во бестрага еве напишав стих,
и за тебе,
во еден здив,
а ти никогаш нема да го прочиташ,
иако ме познаваш,
најдрага моја ќе заплачеш,
кога ќе ме погледнеш и ќе видиш волк,
прости ми,
ме потсетија на тебе утрово,
две птици на соголени гранки,
а од таа слика ми е толку пријатно во срцево,
достојно за почит.

 

[●Untouchable°]

Шал од бакнежи вратот го покрива..
Љубовен мирис занесува..
Ја ежи кожата..
Ме збуни и пак .. пак ме тера да се чувствувам
Скршена .. наивна .. поразена..
Одам, не знам кај одам..
Мислам, не знам што мислам..
Како да полудувам.
И одеднаш заљубен пар ме трга од тебе..
Беше весело, магично..
Нејзе очите и светеа, а тој се радуваше..
Рацете ја прегрнаа а таа Те љубам извикуваше..
Се поднасмевнав, седнав и си реков:
-некогаш.. некогаш и јас бев толку среќна...
некогаш и јас извикував така а сега..
Не можам глас да пуштам. .
Само мрморам, мој си ама сепак не си..
Како што миризлива свеќа од пламен мирис испушта така твојот шал од солзата..
Шал кој ме љуби а ме ранува..
Шал кој ме усреќува а ме убива..
Вечно ќе го чувам овој шал...
А тебе птицо те пуштам да одлеташ ..
Летај батали ја оваа клупа..
Оваа клупа е осамена, искршена, грда...
Летај ти и погледни ме, барем еднаш. Јас ке пливам во ова сино езеро, моќно ..
Моќно ќе љубам некого птицо ама никогаш..
Никогаш како тој што те прати кај мене.
Шшшшт! Само биди тивка..
Нека не дознае дека сум тажна..
Нека патува..
Среќа треба да наоѓа,
Жена што место мене ќе го радува..
Жена со која нема да тагува!

 

[Achernar]

Ќе се разбудам

Лутајќи низ ноќта,
ја изгубив душата нејзина,
повторно и повторно,
силувајќи ја,
како некој сериски убиец,
не те пронајдов,
на тлото од некоја последна дестинција,
каде требаше да слетам со истрошени крилја,
и не жалам,
не жали,
таква треба да биде мојата приказна,
нашата не,
затоа што таков сум бил одсекогаш,
и си била таква,
во мојата судбина,
нашата не,
од прстиве напишана,
од усните твои бакната,
се надевам,
ќе се разбудам во утрото пред мене,
ќе се разбудиш,
во добро расположение,
да ти намигнам и продолжам,
и ми намигнеш,
таму каде застанав,
застанавме зарем не,
каде се започна.

 

[Achernar]

Се плашам од силните

Небаре сме сите силни,
додека сме будни,
не размислувајќи за другите,
и нивните скриени тајни врз кои заспиваме секоја ноќ,
во тој кафез туѓ не го слушаме говорот на срцето,
сонуваме за големи нешта,
кои никогаш не се остваруваат,
и не распарчуваат на делови,
кои никогаш нема да ги составиме,
мислиме дека денот секогаш ќе биде ден,
уште една залудна мисла,
заборавајќи ја сета тага во таа куќа чии ѕидови се темни,
се држиме подалеку од слабите,
иако имаме светли очи,
кои потсетуваат на нешто убаво,
кое никогаш не го погледнуваме,
би сакал да зборувам со некого за тоа,
но се плашам,
од силните,
и сум осамен,
затоа што сум премногу занемен.