Мразам кога дедо ми е присутен во собата и кога за него се прави муабет во трето лице. Добро, имаше мозочен удар и не зборува ама EБAНО СЕ ТРУДИ!!! Не можам да молчам кога го гледам како се тресе од нервоза затоа што сака да зборува, а не може. Свесен е дека ако отвори уста ќе истресе рандом зборови што му се провлекле низ глава и прекина да зборува. Единствена комуникација сум му јас и си го сакам каков и да е. Тоа е дедо ми кој ми раскажуваше приказни за титовото време, за комунистичките идеи, за Карл Маркс, за подемот на капитализмот... тоа е дедо ми чии што приказни за ламјите и неопеаните јунаци ме заспиваа. И откако се изнервирав поради фактот што третманот кој го добива од цела фамилија е ко да се зборува за кактус кој јаде, прди и сере, се испокарав со сите и си добив коментар дека јас сум бил олицетворение на дедо ми и уште поголем инает од него кој патем бил своевремено најголемиот инает кој што постоел.
Па што бе? Поарно ќе бидам како него, човек кој секогаш цврсто стоел на своето отколку старо прдало што ќе се крсти на иконите и ќе моли бога да му ги прости гревовите. Поарно ќе бидам како него, човек кој не се срамел никогаш да се искаже и да си го каже своето отколку некое дрто старче скичмено во количка кое го минало животот служејќи и` на бирократијата. Ебате вечерата божиќна фамилијарна.
На крај добив и коментар дека сум лошо влијание на малиот братучед затоа што му се наострив што не знае да множи до десет и да пишува читко на 8 години. Последна фамилијарна вечера ми беше ова.