Не би рекла дека е насилство тоа што се случува кај нас ама изживување да.
Прво нема никаква хуманост ниту грам човечност во 80% од вработените таму, па повеќе внимание ќе му посвети ветеринарот на едно маче отколку тие на човек како што треба. Јас се породив на клиника, персоналот близу катастрофа, со исклучок на оние сестри кои волонтираа таму и еден доктор.
И не, никој не бара посебен третман, ниту тинтрење, болките секој сам ќе си ги истрпи и поднесе ама толку ли тешко да бидеш малку љубезен, да објасниш, да охрабриш жена која дошла да роди, можеби за првпат, несвесна што ја чека, збунета, исплашена и во болки наместо да и се развикуваш зошто плаче, зошто нешто прашала или зошто сега и текнало да повраќа...да, мене ми се дереше сестрата зошто не можела да ми направи цтг бидејќи станував да трчам во вц да повратам од што имав јаки болки, што дополнително ме изнемошти. Кога прашав зошто толку многу крварам и дали е тоа нормално еден доктор ми се изнасмеа во фаца и ми рече а ти што сакаш, оди таму и чекај да се отвориш и не туку прашувај глупости. Со саати измачување на бокс, непотребно, се гледаше дека нема шанси да се породам природно од х причини и тие знаеја ама сепак ме оставија цела ноќ на бокс, повремено ме стискаа и ми скокаа една сестра и докторот на стомак, за на крај да го дочекам и докторот од прва смена. Тој кога виде дека јас веќе се губам и дека е критична работава и за бебето конечно кажа хитно во сала да ме носат на царски. Постпородилниот престој ми беше горе долу ок, и тоа најмногу благодарение на две жени што беа со мене во соба кои ми помагаа и ме учеа како треба околу бебето, тогаш уште не беше пуштен ни новиот дел од болницата па бевме 6 или 8 , не се сеќавам точно.
И пак да ги споменам оние сестри волонтерки што беа, само тие поминуваа повремено да видат дали нешто треба и баш со задоволство си ја вршеа работата, најверојатно сеуште нерасипани од целиот тој систем што владее таму.
