Библијата во поголем дел од текстовите како огледало ја рефлексира сликата од оној кој чита,ако читателот бега зборовите дадени во контест за некаков крај ,не сакајќи во нив да се препознае тогаш многу е јасно дека ќе го осуди надворешниот свет,односно дека тоа се однесува за други.
Имаше една парабола за двајца кој се молеле на бога,каде едниот се фалел со своите позитивни особини пазејќи ги заповедите и друг кој се удирал во гради окривувајќи се како грешник,на кого се смилува бог?
Луѓето се такви какви што се,но ако има поделба од оние кој осудуваат или сакаат да препознаат знаци за судниот ден завземајќи страна за праведност градејќи огромен простор од "грешните" и таквите се повеќе се зголемуваат,тогаш е јасно дека луѓето сами ќе го предизвикаат крајот на светот односно си ги зголемуваат страдањата,цитатие само им ја зголемуваат суетата!
Исус промени еден закон кој велеше око за око во сакај го непријателот,тоа е добра парабола со која може да се надминат зборовите во кој никој неќе да се препознае,но најнапред самите во себе, да се доближат огромните разлики на добро и лошо,па после со други очи да го видите светот во кој нема да се препознаете,доброто и лошото станаа термини на минато,а со тоа и не припаѓате на светот.(ете го крајот бидна,ама не надворешно туку внатрешно).
