Ти веќе не си тука..
Стари јадови и копнежи го болуваат твојот лик на младата месечина..
Тивко во ноќта една солза лизга по моето лице и капнува на подот, растреперена, како мене..
Но колку солзи и да исплачам, море од солзи на брегот да создадам, ти..нема да ми се вратиш.
Тебе Бог подобро место ти чуваше, далеку од сите страдања на овој бел свет, далеку од сите злобни лица, далеку од мојот живот..
Знам дека таму ангелите плетат мрежа од љубов, исткаена низ соништата, просветлена на небото..а ти се измиваш во таа љубов,
тивко ми доаѓаш во сонот, ме галиш по косата како ветрето што ги гали калите на брегот, ми кажуваш дека ти е добро..
Но мојата љубов не преболува, секој божји ден гори во моето срце желбата да го видам твојот лик, макар уште само еден пат..
Но, ти..
Ако некогаш се вратиш, тоа ќе биде во спомените, во тие стари излитени мисли на прекрасните денови на тоа лето..
Ќе се вратиш и онака ноншалатно ќе го растрепериш цело мое тело, твојата дланка ќе ја почувствувам на образот, ќе ме погалиш..
Ќе ме погалиш баш онака како што умееше само ти..
Во моите спомени ти си беспрекорна светлина, идеал и совршенство во моите очи..ти си просветление на мојот веќе мрачен живот..
Ако некогаш се вратиш...тогаш Бог ќе ги услиши сите мои молитви, сета моја жед ќе згасне, очите ќе пресушат, здивот ќе запре..
...затоа што тогаш веќе ќе дојдам при тебе и заедно ќе се измиваме во исткаената мрежа на љубов која ангелите ја прават за нас..