Во своја кожа
Портите широко отворени, а во дворот расплакани лица. Жалеа по човекот. Пред куќата тишина, а во неа плач, плач на мајката, плач на сопругата, плач на децата.
Се качив на првата скала. Се беше чудно. Но нешто како да ме туркаше наназад. Не сакав да влезам. Но, сепак се одлучив да го минам потешкиот пат и да влезам. Луѓе стоеа околу мртовецот. Плачеа над него, солзи паѓаа и се лизгаа по неговото лице, се чинеше дека и тој плаче за сопствената смрт. Му зборуваа, а тој како да ги слушаше, како да ги тешеше во тешките моменти, како да се обидуваше да им каже дека се ќе биде во ред. Дека тој ќе ги гледа некаде од горе.
Луѓе поминуваа и заминуваа за последен пат пред него. Му палеа свеќа со зборовите:„Бог нека го прости“. Тешки зборови, болни зборови, посебно за семејството. Стари и изнемоштени лица го надживеале и дошле да го посетат за последен пат. Болно.
Човекот не го познавав. Но, чест треба да искажам, почитување кон школскиот другар за загубата на неговиот татко. Само тој кутриот знаеше како му е во моментот.
Голема загуба претрпи. Плачеше и стоеше на вратата додека сите му искажуваа сочувство.
Не би сакала да се најдам во негова кожа. Нели никој не сака да ја има туѓата кожа врз себе, а од својата не е задоволен. Само во ваквите моменти сме среќни што сепак сме во нашата кожа, а обично им кажуваме на луѓето дека не сакаат да се најдат во нашата кожа.
Но, овој пат тој сигурно посака да биде во мојата кожа. Да биде среќен во тој момент, а не да тагува над мртвото тело од татко му.
Стигна и мојот ред да запалам свеќа и да му оддадам почит на мртвиот. Го погледнав за прв и последен пат во животот, а посакав тоа никогаш да не се случеше.
Ахх, мојот другар на вратата стоеше и ги бришеше солзите.
Стигнав до него, му изразив сочувство и како да посакав да го утешам, но не беше ни место ни време.
Излегов од собата. Слегов по скалите. А кога стигнав до последната скала помислив колку е тежок животот. Колку само ги повредува луѓето. Но, зошто? Зарем мора да биде толку суров? Мора ли?
Излегов од куќата и го вдишав чистиот воздух. На момент ме облеа среќа бидејќи тоа сум јас и бев среќна во својата кожа.
Го напуштивме местото. Како со душа тоа да го чекавме. А дали нашиот другар ќе сака некогаш да го напушти местото? Не! Никогаш. Тој вечно би бдеел над татковото тело, би го чувал како последното нешто на светот, би посакал да го врати времето. Но, ете. Таков е животот суров и не праведен, но ние сите мора да продолжиме понатаму без оглед на загубите, без оглед на не успесите, без оглед на се. Бидејќи секоја загуба, секој неуспех, со себе носат бранови со успеси, бранови со добивки, бранови со добри нешта!
почестена сум.. 
може темата што ја одбрав ... „Додадете боја во животот - променете го“ 