Не би требало спомените после толку време да ме прогонуваат во соништата, нели?
Истотака, зошто таму секогаш мора да се помируваме? за да патењето биде после тоа поголемо? Или е тоа ебаната потсвест која одвреме навреме си поигрува со моите чувства и ме потсетува на кретенот што бев некогаш одамна кога те загубив?