Ај вака, понашај се ко сите претходни постови да не постојат. Договорено?
Ова ќе да е последен. Многу поразличен, ама веројатно и тоа веќе го знаеш без да прочиташ.
Иако моментално пишувам за тебе, искрено, последниве денови нит те мислам, нит ми недостигаш, ни ништо.
Успеа да станеш уште еден од попатните странци во мојот живот. Мхм, странци.
Немам искрено видено некој толку што не се замара за некој што до вчера му значел. Џабе би негирал и би ги викал овие зборови “претпоставки“ кога ништо не направи за да го докажеш спротивното.
Чорба Македонче. На некој непознат од улица да му испишев толку реферати, па ќе преземеше нешто, ама не.
Сеедно. Нека звучи егоистично, би ти посакала среќа, ама ти ја имаше и не знаеше да ја чуваш. Секогаш другото беше поинтересно од веќе освоениот плен кој само требаше да седи, ќути и клима со главата. Лути се колку сакаш за ова, не ме занима веќе, ко тебе одамна што не те занима.
Претпоставки пак, м? Не, туку работи што ги видов со свои очи. Не, не одрекувај само на збор. Не се важи.
Посакувам барем да имаше малку м**а во себе, па во 4 очи да сакаше да завршиш, барем да знам дека сум раскинала со машко, не со Зоне побегуља што само се крие и избегнува.
On the contrary пак, вака па ич не ми е криво, за тебе ќе е само лошо ако бегаш така цел живот од работи со кои немаш храброст да се соочиш. Всушност, твојата најтешка битка е да се погледнеш себеси во очи, во огледало и да посакаш да се соочиш со тоа што твоето вистинско “јас“ го сака, а не она што со сила си го налагаш со влијание од околината.
Соочи се, па може некогаш ќе збориме. А дотогаш, чао.