Како голем верник, кој навистина до ден денес а сум сигурна дека и понатаму, немам сомнеж во верата и во постоењето на некоја виша сила ќе го кажам следново. Верувам во Бог, во надеж, во љубов и во себе!
Е сега за Црквата, и за оние кои ја претставуваат црквата не сум баш сигурна.
Во мојата глава, свештеник а и самата црква треба да е материјализација на она невидливото што го нарекуваме вера, но во реалноста тоа е само една Институција која на име на верата се богати, и прави што сака. Не сакам да грешам душа, но мислам дека со оние џипови со затемнети стакла, кога ќе се сместат на оние фотељи на тркалезна маса, наликуваат на политичари кои се состанале да одлучат со што да ги лажат луѓето. За Ватикан па и да не коментирам, колку трули приказни излегоа за некои од свештениците за злоупотреба на малолетници и што не друго ми се дига коса од ужаснување.
Свештениците треба да бидат посиромашни и од најсиромавиот, да помагаат, да се борат за луѓето и да проповедаат убави работи, добрини, морални вредности , а не да пречатат вода во 30 секунди и да речат 300 ден фала пријатно. Црквата треба да е отворена за сите, а не да осудува луѓе кои животот ги навел да погрешат во одредени ситуации, како што Рекол Исус... „нека фрли камен прв тој што е безгрешен“! е кај нас црквата и воопшто тие верски институции веднаш фрлаат со цигли по луѓето.
Подобро ми е да верувам во невидливото чувство на верба, на надеж, на љубов, на добрини, на убави мисли кон ближните и кон светот, отколку во видливите институции кои на име на верата што ја имаме, изнудуваат пари и моќ!
