Орвел и Хаксли биле другарчиња извесно време, постои и нивна преписка околу дистописките концепти кои ги спротиставувале еден на друг.
Но сепак губењето на самата можност за дефинирање на сопствената слобода се појавува во 1984 иако е пишувана нешто подоцна од Храбриот нов свет.
И двете дела се доведување на одреден концепт до крајност, своевиден апсурд но за денешниот свет може да се каже дека е нешто измеѓу овие два модели, имајќи ги предвид можностите за орвеловска контрола и хакслиевскиот социјален инженеринг.
Големиот Брат е веќе тука, сето она кое ќе го напишеме на нет или измуабетиме на телефон е достапно во секој момент to the powers to be, патување, контакти со луѓе, интереси и постапки - сето тоа е достапно, нема приватност, нема спас, камери на секој чекор, surveillance state, новите афери со НСА која ги прислушкува скоро сите највисоки инстанци на власт во сите земји на планетата се само уште еден доказ, репресивниот апарат е здрав и жив и секоја година со све поголеми буџети, луѓе сеуште исчезнуваат без трага или се `самоубиваат`... што носи вода на воденицата на Орвел.
Од друга страна безумниот конзумеризам, сексуалниот норматив на невиден промискуитет и хиперсексуализација, 1001 начин за ескапизам, кинењето на традиционалните семејни односи, образованието и медиумите - сето тоа носи вода на воденицата на Хаксли.
Фали уште дрогата Сома...
