Сакам да ти кажам.... (љубовна исповедувачница)

[violetmoon]

Посакувам внимателно.

 

[Farfalla]

А што кога душава боли?
Будна ноќ, сенки и ветришта, а мене само спомени ми тежат на плеќи. Си размислувам, ми недостига едно минато време на среќа, време на украден бакнеж на автобуска, во сред сивило на товарени ташни и скршен чадор. Бевме деца.
Потаму не' гледам пак нас, личности оформени, немавме многу, ма да не се залажувам немавме ништо, но се боревме со сите сили, со сите мускули, со сите впрегнати неврони.
Созреавме, пораснавме. Те љубев со цела душа, те љубев... Јас сум сигурна дека и ти го чувствуваше тоа. Го обожавав, лажам, се уште го обожавам начинот на кој ми ја држиш раката, начинот на кој ме гледаш и ми зборуваш.
Некаде околу 5 почна да ме убива иднината, плановите за неа. Мислев дека сме стабилни, ние можеме. И тука ја изгубив способноста за размислување, не разбирајќи како за неполн час ТИ уништи се што градвме со години.
Половина час подоцна сум надвор, стуткана на студот, со голи стапала навлечени во големите влечки. Тоа сивило и студенило како да ме разбра мене, ме натера да разберам побрзо дека сум сама, ти ме остави да ми пропаѓа душата, тие очи што кажуваше дека ги сакаш, да бидат полузатворени.
Не ни замислував дека вака боли, не ни замислував дека оваа болка јас можам да ја издржам.
Но ти, слушај љубов, јас можам.

 

[Achernar]

Понекогаш вака звучиш во мене..

 

[violetmoon]

Понекогаш и тишината тивко ми шепоти со твојот глас а тогаш јас само замолчувам и слушам..

 

[Prashina]

Колку што пред да се појавиш се молев да љубам само уште еднаш во животот за да оживеам, сега се молам да умрам за последен пат. И Господ го збунувам со моите молитви.

 

[Nekoe]

Штета што на никоја ништо не би и кажал во моментов. Освен можеби на некоја згодна, дека сакам да и го натегнам, онака културно кажано, без да ми замери...

 

[Natenceto]

Знаеш каде да ме најдеш

 

[Lena]

Те слушав во полутемната соба,замаглена со чад од цигари..
Молчев.
И слушав.

.....................

...Стоеше како ангел пред мене.
Облечена во црвена сукња и црни чизми во оние убави сончеви октомвриски денови..
Те гледав и не верував дека си моја.Дека ме сакаш.
Ме спаси од празнината.Ме исполни.
Да...убава.
Ти беше мојот ангел.Сакав да те испијам,да се исполнам со тебе.Со твојата наивност,со твојата искреност..со твојата убавина..
Со тебе.
Но не знаев да го покажам сето тоа.Бев сосем изгубен во својот страв,во студенилото на моето срце. Жал ми е убава..бев кретен.
Не знаев колку ми значиш додека не те изгубив..
Прости ми..

............................

Не ни приметив дека солзи ми течат по лицето,толку бев занесена во тие зборови кои ја исполнија тишината.
Таа глувата.Онаа за која сакам да напишам книга.
Зборовите..твоите зборови и дадоа боја,ја направија магична..

 

[Loyal]

Те сакам будало, те немам видено долго време. ЗАТОА се нервирам и се дерам. Што се чудиш?

 

[Mystique]

Да, чудна е таа карма.
Кога умираш да го видиш, и кога “случајно“ поминуваш по неговата улица, во време кога би можеле онака сосем “случајно“ да се сретнете,никогаш неможеш да налеташ на тие очи.
Кога по долго време креваш раце, вееш бело знаменце и си се смируваш самата со себе дека и не ти треба да го сретнеш,нели ништо нема да смени тоа затоа што вие сте тотални странци еден за друг.
ОПА ете го пред очи!
Оди од спротивната страна на улицата и треба да се разминеме, неможам да наведнам глава затоа што никој не згреши, неможам да свртам поглед затоа што би значело лути сме(а не сме), неможам да го прегрнам опасно е за срцево.
Не траеше ни 1 секунда кимнувањето на глава, бледа насмевка и едно ништовно “здраво“. Очите ни кажаа многу нешта, тие се прегрнаа, кажаа дека си фалат и си посакаа среќни родендени, среќни бракови, крштевки...споделија се` во таа нецела секунда.
Толку многу ти посакувам а неможам да ти кажам.
Ми фалиш како пријател, како човек пред кого сум таква каква што ми е најлесно да бидам. Ми фали слободата да ти посакам убав ден, недела, месец.
Мислев дека го одбравме полесниот пат...
Сега се прашувам зар имало и потежок?