Да не е смртта ниту животот ќе го сакав,да не беше ти ниту љубовта ќе ја спознаев и засакав како животот.
Сакам да ти кажам.... (љубовна исповедувачница)
- Автор на темата Saladin
- Време на започнување
Ноќва е таква безбојна. Ја нема темнината , го нема ниту мирисот на денот. Безлична, без ништо во неа или без ништо во мене со неа. Ни тагата ја нема или јас не ја ни приметувам , зашто толку завладеала со мене па и незнам ни дали е тага или двете сме се претопиле една во друга. Но знам едно , по некои патишта нема да чекорам, и нема никогаш да погледнам во ничии очи подлабоко, зашто едноставно не сакам . И се ќе мине како што умира денот и ние умираме во него, тивко, безбојно, со повеќе или помалку насмевка.
Се поблиски сме.Како од секогаш да сме се знаеле.
Ја бараш постојано мојата близина,ми читаш од усниве што сакам да кажам пред да изговорам било што.
Се смееме на глупави филмчиња за иднината,замислуваме и дискутираме за небитни работи.Комуницираме.Конечно. Ги сакам тие твои длабоки погледи,ги сакам тие случајни сретнувања..Ми се допаѓа кога те правам нервозен со моето присуство.
Мислам дека сме створени еден за друг.Сигурна сум во тоа.Те терам да излезеш од школката во која беше се затворил.И ете те.
Се враќаш на сцена.Најдобриот си.Незаменлив и единствен.Се смееш убаво на коплиментите кои несвесно ти ги давам.Убави насмевки се тоа.Ме греат внатрешно.
Ги делиме истите интереси,ги сакаме истите нешта..Се прашувам,сонувам ли?
Ја бараш постојано мојата близина,ми читаш од усниве што сакам да кажам пред да изговорам било што.
Се смееме на глупави филмчиња за иднината,замислуваме и дискутираме за небитни работи.Комуницираме.Конечно. Ги сакам тие твои длабоки погледи,ги сакам тие случајни сретнувања..Ми се допаѓа кога те правам нервозен со моето присуство.
Мислам дека сме створени еден за друг.Сигурна сум во тоа.Те терам да излезеш од школката во која беше се затворил.И ете те.
Се враќаш на сцена.Најдобриот си.Незаменлив и единствен.Се смееш убаво на коплиментите кои несвесно ти ги давам.Убави насмевки се тоа.Ме греат внатрешно.
Ги делиме истите интереси,ги сакаме истите нешта..Се прашувам,сонувам ли?
Се сеќаваш на балконот од зачадениот стан во кој се запознавме?
Се сеќаваш на ноќта кога избегавме од сите и иако ни имињата не си ги знаевме не можевме да сопреме со зборување?
Дали се сеќаваш на ноќта кога без срам си легна на моето колено бидејќи така поубаво ти било да зборуваш?
Јас се сеќавам... и кога денес помислувам на тие денови, во мене се јавува неиздржливо чувство на вина, бидејќи имаше денови кога ги заборавив тие мигови. Имаше денови кога се заслепив од темнината на проблемите...
Јас, кој секогаш одеше со паролата дека држејќи те тебе за рака ќе успееме да надминеме сѐ.
Јас, кој секогаш те убедуваше дека не постои голем проблем што е поголем од нашата љубов.
Јас, кој секогаш зборуваше дека да не те најдев, не ќе се заљубев никогаш.
Јас, кој секогаш во очи ти признаваше дека ти си единствената причина за мојата промена.
Јас, кој секогаш ти беше благодарен што не дозволи ниту едни зли јазици да нѐ разделат...
Токму јас, на момент се откажав од тебе. Поради една твоја грешка.
Денес, кога сѐ тоа е зад нас... јас не можам да ја оставам вината зад мене, бидејќи тоа што ти ми прости и денес во себе носиш нов живот создаден од нас, ме направи да се чувствувам најмалиот човек на планетава. Веројатно... и ти се бориш таа моја малечкост да ја тргнеш од мисли за да продолжиш да бидеш она што секогаш беше... мое малечко двојченце...
Се сеќаваш на ноќта кога избегавме од сите и иако ни имињата не си ги знаевме не можевме да сопреме со зборување?
Дали се сеќаваш на ноќта кога без срам си легна на моето колено бидејќи така поубаво ти било да зборуваш?
Јас се сеќавам... и кога денес помислувам на тие денови, во мене се јавува неиздржливо чувство на вина, бидејќи имаше денови кога ги заборавив тие мигови. Имаше денови кога се заслепив од темнината на проблемите...
Јас, кој секогаш одеше со паролата дека држејќи те тебе за рака ќе успееме да надминеме сѐ.
Јас, кој секогаш те убедуваше дека не постои голем проблем што е поголем од нашата љубов.
Јас, кој секогаш зборуваше дека да не те најдев, не ќе се заљубев никогаш.
Јас, кој секогаш во очи ти признаваше дека ти си единствената причина за мојата промена.
Јас, кој секогаш ти беше благодарен што не дозволи ниту едни зли јазици да нѐ разделат...
Токму јас, на момент се откажав од тебе. Поради една твоја грешка.
Денес, кога сѐ тоа е зад нас... јас не можам да ја оставам вината зад мене, бидејќи тоа што ти ми прости и денес во себе носиш нов живот создаден од нас, ме направи да се чувствувам најмалиот човек на планетава. Веројатно... и ти се бориш таа моја малечкост да ја тргнеш од мисли за да продолжиш да бидеш она што секогаш беше... мое малечко двојченце...
Земи ги моите соништа и раскажи ги на некој што знае да ги разбере.
И додека ти си таму некаде на пат низ јужна Англија,уживам во моментите и животот.Мислам не ми недостигаш.
Како за инат доаѓа тој некој кој го носи името твое,ги има очите твои и ја дига десната веѓа на истиот начин како ти..да ме потсети дека те има,да ме потсети дека твоето неприсуство не е заборавено.Да ме потсети дека ми недостигаш..
Како за инат доаѓа тој некој кој го носи името твое,ги има очите твои и ја дига десната веѓа на истиот начин како ти..да ме потсети дека те има,да ме потсети дека твоето неприсуство не е заборавено.Да ме потсети дека ми недостигаш..
Љубовта ме сокрива во човекот со добро порабениот голем костим за да не дознаеш што се крие толку мало во него.