Ми требаш, онака, најпросто на свет.
Да те гушнам силно, да те стиснам така, како што во спиење знам да те опфатам и со раце и нозе како бубалка и сонуваме заедно.
Чуден е овој наш свет, се’ повеќе ми личи на нешто што и двајцата сме доволно зрели да го издржиме и одржиме.
Биди добар, знам дека сега хрчиш како глувче, а јас за тебе пишувам цели редови.
Не знам ни како се случило, ова. Да се заљубам пак.
Растење. Со тебе е полесно. Зошто сме искрени.
Фала ти што се појави токму кога си требавме!