Понекогаш за нечија смрт не знаеш како да реагираш.
Да плачеш или да си неутрален?!
Таа беше жена на која сите од моето семејство и молчеа и ја почитуваа со сила. Не зашто заслужила, туку зашто тоа беше таа!
Јас секогаш пред неа морав да внимавам како се однесувам, што ќе кажам, како ќе кажам... Пред неа, јас не бев јас.
Не се радував на нејзините доаѓања поради тие причини. Но, ги сакав нејзините деца и нејзиниот маж.
Па, веројатно ја сакав и неа...
Жената која во мојот дом престојуваше нецел месец во годината, но правеше разор и немири...
Жената која целиот свој живот глумеше и изиграваше нешто што не е.
Жената која на крај изигра подло и на своите деца не им обезбеди добра иднина.
Жената која јас ја нарекував стрина. Која 12 години се грижеше за мојот вид. и која многу ме повреди мене, моите родители, моите баба и дедо и мојот чичко...
Таа денес замина.
Почина после мачна и болна борба со ракот.
И колку и да ме повредила, колку зло и да нанела не можам да бидам рамнодушна на нејзината смрт...
Сепак ми беше блиска роднина... За злото кое го нанела има кој и да наплаќа.
Жалам што нема да присуствувам на нејзиниот погреб и што на моите братучеди нема да им дадам поддршка и да изразам сочуство. Но, тие заедно со неа така избраа.
Нека и е лесна земја.
Нека најде мир на небото, ако го немаше на земјата.