Помина една недела. Светот не застана, продложи да се врти. Ништо друго не е сменето, продолживме сите понатаму со животот. Речиси како ништо да не се случило. Продолживме да одиме на работа, продолживме да се гледаме со луѓе, да искачаме, да јадеме/пиеме, да уживаме, да живееме. А ти си сега само сеќавање. Пред 9 дена дена се будеше со нас, јадеше/пиеше со нас, збореше со нас, се радуваше/тагување со нас, живееше со нас. А сега си само.... само... само сеќавање. Ако утре ја удрам посилно главата и ја изгубам меморијата, нема да бидеш ни сеќавање. Исто како да не си постоела. Фак.... очекувам секое утро да ме разбудиш за наработа. Очекувам дека кога ќе се вратам од работа и кога ќе почнам да си ги собувам чевлите, да те чујам како прашуваш дали тоа сум јас. И како да си ми направила кој знае каква услуга со најголемо задоволство да ми кажеш дека си ја отклучала влезната врата зошто си ме очекувала сега да си дојдам дома. Да не се малтретирам да вадам клуч. Очекувам кога седам во кујна со лаптопот и продолжувам да си го живеам животот и да ги правам истите работи што секогаш ги правам, ти да влезеш поспана и да си направиш кафе, да се расониш. Очекувам кога е време за ручек да ја наместиш масата, зошто ти е кејф. Очекувам кога ручаме да седиш до нас и уз јадењето да коментираш што има на телевизијата. Очекувам да ме искараш кога ќе го уклучам бојлерот. Очекувам на искачање од дома да ми довикнеш да се облечам убаво зошто надвор било студено. И сега очекувам ако влезам во дневната, да те најдам како спиеш на софата. Но знам дека ако ја отворам вратата, ќе видам запалено светло и празна просторија.