Кога твоето отсуство е секојдневие, моето присуство е измачување. Прецртувајќи ги деновите на календарот на животот, помислата на твојот лик ме наежува.
Ценејќи ја логиката на реалност, ја усмртувам желбата на постоење. И болката преминува во болештија како неизбежност. Повторно немир кој и мртвите ги буди, повторно твојата присутност во воздухот и твојот мирис во ноздрвите. Појави се, барем во сонот, појави се да те видам. Каменот пука под тежината на зборот. Колку ли километражни мисли ќе ти посветам, колку ли солзи ќе ти изсолзам за да те убијам во себе. Додека спомените роварат како кртови, јас се надевам дека ќе ти ја здогледам контурата и ќе ти речам дека секогаш и неизмерно ќе те чекам да те прегрнам. Од соништа ќе ти сплетам венец да те закитам во белината на денот и во светлината на ноќта. Земи го моево лудило по тебе, однеси го, однесиме во безкрајна далечина. Подари ми насмевка и сила да можам да живеам без тебе. Те молам...
Ценејќи ја логиката на реалност, ја усмртувам желбата на постоење. И болката преминува во болештија како неизбежност. Повторно немир кој и мртвите ги буди, повторно твојата присутност во воздухот и твојот мирис во ноздрвите. Појави се, барем во сонот, појави се да те видам. Каменот пука под тежината на зборот. Колку ли километражни мисли ќе ти посветам, колку ли солзи ќе ти изсолзам за да те убијам во себе. Додека спомените роварат како кртови, јас се надевам дека ќе ти ја здогледам контурата и ќе ти речам дека секогаш и неизмерно ќе те чекам да те прегрнам. Од соништа ќе ти сплетам венец да те закитам во белината на денот и во светлината на ноќта. Земи го моево лудило по тебе, однеси го, однесиме во безкрајна далечина. Подари ми насмевка и сила да можам да живеам без тебе. Те молам...