„Во градиве зошто жал лута ме стиска,во очиве зошто навирува рекаи зошто ми иде да плачам ко дете,да превијам раце, да прекријам лик -та гризам јас усни, стегам срце клето,да не пушти вик.“- „Тешкото“ - Блаже Конески
„
Оти ја љубев Дениција,
како што ги отворав пролетните аптеки,
сместени во гласот од славејот,
како што славејот ги спријателуваше
небото и земјата,
како што таа ми ја одземаше тежината,
додека трчав кон неа,
како што не можев да видам ништо освен неа,
како што таа живееше додека јас умирав,
како што и јас не знеав како би умрел,
ако таа не се родеше.“- „Кога ја љубев Дениција“ - Петре М. Андреевски