Во контекстот на мојава стара копирана авторска тема една моја исто така стара “колумна“... Принцип је исти се су остале нијансе...
ShakaZulu ; 15 јануари 2010
ShakaZulu ; 15 јануари 2010
Некогаш и Сега
Живеам во зграда. Ги има шест на број. Тука сум еве дваесет и две години.
Коските ги иставив по околните асфалт и земја и не ми е криво.
Бев надвор од утро до мрак - од мрак до утро и не ми е криво.
Ми студело, ми жежело, сум се потел и сум мрзнел и не ми е криво.
Не ми е криво бидеќи не сум бил еднинствениот кој би таму некогаш.
Сега сум постар и немам време но во овие шест згради не сум само јас.
Сега има млада генерација на деца кои незнаат што е дружење пред ручек.
Незнаат што е ручек со другарите и другарките и со лебот во раце надвор.
Незнаат што е играње после ручек додека да се стемни.
Незнаат што е да нивните мајки викаат од тараса “ало слушаш качувајсе да облечеш тренерки и да јадеш“.
Незнаат како е да те гаѓаат комшиите со кеси полни со вода.
Незнаат како е да им носиш џубре од контењер пред врата од детски инат.
Незнаат како е да иде полиција и да бегаш по сите околни темни места со надеж дека нема да им текне да излезат од кола оти сте нае**ле.
Незнаат е како да идат родители за уши да ги собираат сите еден по еден за да одат да спијат.
Незнаат ништо бре ЕЈ.
Е тоа е сега и што ни донесе денешното време. Нема детство , нема пубертет, нема младечки лудории.
Има компијутер > јадење> компијутер > јадење > компијутер > спиење.
До кога вака, каде е социјализацијата на сите во околината. Да нема училиште не би виделе никого во живо освем продавачките во околните продавници кога мајките ќе ги пратат по леб и домашните во тие затворени четири ѕидови.
Виртуелните другарчина не ги броиме тие се само пиксели на монитор ај удрете им некоја заушка кога ќе промашат празен гол играќи фудбал да ве видам.
Не можете.
Можете само да си размените некоја шифра за GTA или некој пач за фифа да ви игра без CD на тоа дојде дружењето на децата СЕГА