Македонска поезија

Achernar

Староседелец
31 август 2013
2,564
3,840
1,153
Кога ти е најтешко
Кога ти е најтешко, кога ти се чини
дека гласот ти е крик, а погледот - молење,
загледај се, нурни се во водите сини,
ај, во таа свежина, во тоа шумолење.

Ќе сетиш со длабок здив
сила и смирување.
погледот ќе блесне жив,
жив од подмладување.

Ацо Шопов
 

Prashina

Староседелец
28 јуни 2013
1,366
3,059
1,133
МОЛИТВА ЗА ЕДЕН ОБИЧЕН НО УШТЕ НЕПРОНАЈДЕН ЗБОР

Телото мое те моли:
Пронајди збор што личи на обично дрво,
што личи на дланки јагленосани и прародителски голи,
што е како чедност во секое молење прво.
За таков збор телото мое те моли.

Телото мое те моли:
Пронајди збор од кој - штом со крик ќе се рече -
несвесно крвта почнува да боли,
крвта што бара корито да тече.
За таков збор телото мое те моли.

Пронајди таков вистински збор
налик на сите мирни заробеници,
на оној ветар, оној развигор
што ги буди срните во нашите зеници.
Пронајди таков вистински збор.

Пронајди збор на раѓање, на лелекање,
пронајди таков збор. И овој храм
затворен во својата древност и голем од чекање
ќе ти се отвори покорно и сам.
Пронајди збор на раѓање, на лелекање.
Ацо Шопов
 

violetmoon

Модератор
Член на администрација
11 декември 2012
2,662
5,747
1,153
КОГА ЈА ЉУБЕВ ДЕНИЦИЈА“
Петре М. Андреевски

Кога ја љубев Дениција,
како да калемев светлина на мракот,
како да топев снегови фатени во движење,
како да станував единствен сведок
за бакнежот меѓу металот и громот.

Кога ја љубев Дениција,
како да му пронајдував брзина и на каменот,
како да ја одделував душата од телото,
како да го палев барутот
на тилот од смилот и трендафилот.

Кога ја љубев Дениција,
како да внесував летен воздух во воздухот зимен,
како да ги откривав сите рудници на злато,
како да добивав телефонска врска со сонот
од сите успани работници.

Оти ја љубев Дениција,
како што ги отворав пролетните аптеки,
сместени во гласот од славејот,
како што славејот ги спријателуваше
небото и земјата,
како што таа ми ја одземаше тежината,
додека трчав кон неа,
како што не можев да видам ништо освен неа,
како што таа живееше додека јас умирав,
како што и јас не знаев како би умрел,
ако таа не се родеше.

Кога ја љубев Дениција,
како да учествував во создавањето
на првата Македонска Држава.



Прво писмо

Ништо не е повидливо
и ништо не е поприсутно од твоето отсуство:
ни детските шепоти што ги откривав
во сеидбите на дождовите,
ни закажаната бура во пајажините
од крајпатните меанчиња,
ни воздушните патишта, осветлени од ластовиците
ни она што добива форма само во мојот слух,
ни мојот слух додека во него задоцнетиот штурец
го навиваше својот ноќен часовник,
ни родилните маки на фрленото семе,
ни разгорениот пожар на главата од петелот
додека бега од сенката што слегува од небото,
ни просторот што ми остана меѓу твоите раце,
меѓу твоите два припека,
ни змијата што го возбудува врвот од житата,
ни снежните намети и налети во афионовите полиња,
ни пламенот што надојдува, како есенска магла,
во низата од пиперките,
ни љубовта и омразата меѓу клучот и катанецот,
ни притаената светлина во купениот кибрит;
ништо не е повидливо од твојата трага
пред мене и зад мене, со мене и во мене.
 

Achernar

Староседелец
31 август 2013
2,564
3,840
1,153
БАЛАДА ЗА НЕПОЗНАТИОТ

Натаму - в поле битолско
чемрее врба проклета -
под врбата незнаен гроб,
в гроб лежи војник непознат.

Лежи од војна световна,
лежи — и веќе земјосал —
силно го тага изела
задека тука загинал.

Никој крај него немаше -
вишното небе врз него,
земјата скришна под него,
над гробот врба стушена.

А таде - в гори зелени
в сума гробишта лежеа
делии - одбор јунаци
за татковина паднати.

В полноќ се над ним дрвјата
од жалба силна свиваа -
горските бистри езерца
в силна светлина светеа.

И од ним - самовилите
една по една идеа -
од гроб до гроб го дигаа
јунак до јунак - на оро.

И кога сите минеа
покрај врбата стушена -
делии се запираа
незнаен брат си викаа:

„Ја стани, море јабанец
на оро со самовили!
Зора се зори - петлите
скоро ќе в село пропеат!"

А тој од гробот тепкаше
дума врз дума чемерна: -
„Минете, браќа, врвете,
не сум ви лика - прилика!

Кој умрел за татковина
и за човечки правдини -
каде вас, братко, не гинел,
со вас до векот живеел.

Вие му песна пеете,
вие го с песна жалите -
така се сите раѓате
и така си умирате!

А тука - зошто паднав ја?
зошто ме куршум прониза,
зошто ме земја притисна -
за кого лудо загинав?

Кажете, браќа, кажете,
кажете - па поминете -
мене ме ништо не дига,
мојата смрт е - карасмрт!"

Делии глави веднеа,
немеа самовилите -
тешко на тија, горко им
така што гинат на војна!

Немеа - туку петлите
в селото веднаш писнаа -
самовилите в горите
с делии в раци лиснаа!

Пусто остана полето,
пусто зазори зората -
чемрее в поле врбата,
чемрее - тажи непознат.

Коста Солев Рацин
 

Prashina

Староседелец
28 јуни 2013
1,366
3,059
1,133
Љубов – Гане Тодоровски
Милувам прашинка да си,
тих повеј да ми те донесе...

Прашинка љубов, прашинка ништотна,
прашинка невидна,
но сепак љубов, сепак љубов.

Дај да те имам во дланкиве
Нетежина, Несетило.
Дај да поверувам дека си во мене,
стуткана некаде во мене.

Милувам прашинка да си,
Тих повеј да ми те донесе...

Како што на пролет цветниците зачнуваат
дај да те заплодам,
за да се родиш во мене
љубов богатница, љубов имовита,
љубов плод љубов надрочен.

Милувам прашинка да си,
тих повеј да ми те донесе...

Но, јас те имам немаштино
најтрајна недостиг,
најблиска недофат,
најголем недорек,
па место грижата за тебе
поначесто сум доволен од себеси.
 

Prashina

Староседелец
28 јуни 2013
1,366
3,059
1,133
Тајна
Пак ли сакаш да ти го кажам тоа
што ти го го кажав вчера во сината ноќ
дека си за мене и смев и солза
дека си за мене и слабост и моќ.
Ах, остави ја веќе таа исповед
нека спие мирно во твоето срце
и мојата душа нека биде твоја
а мое да биде твоето лице.

Кога за последен пат те видам

Кога
за последен пат те видам
и солзите твои
ќе престанат да течат,
тогаш
во мирен пристан
ќе се закотвам
и
завршен ќе биде
мојот
земен пат.
Ацо Караманов(1927-1944)
 

Prashina

Староседелец
28 јуни 2013
1,366
3,059
1,133
И можеби ти ќе дојдеш тогаш

И можеби ти ќе дојдеш тогаш
за последен пат на морскиот срт
немоќен и студен каде спијам
прераната да ја колнеш смрт.

А моите усни насмевнати ќе бидат
и душата уште ќе живее велам
а очите верувај сами ќе видат
и пак со тебе се ќе делам.

Ќе бидам буден тогаш верувај
дури ќе излезам од темниот гроб
повторно да ја запеам моќната песна
на црниот и побунетиот роб.

Од моите очи ќе капат капки дожд
земјата да ја напојат родна
та и мртов ќе мислам на тебе и неа
ти среќна да бидеш, таа плодна.
Ацо Караманов
 

violetmoon

Модератор
Член на администрација
11 декември 2012
2,662
5,747
1,153
Умилкување

Ќе ги отпретам сите горештини од твојата глава,
ко суво дрво на сува рида реките ќе ги заковам.
Ќе те претплатам на вечна љубов и вечни времиња
ќе те љубам и губам и во пости и пред гости
само да ме сакаш.
Ќе ги поткупам сите човечки сетила и патила.
Сите светлосни преѓи пресијазол ќе ги врзам,
сите денови и ноќи на својот почеток ќе ги вратам,
ќе ти дадам се што е солено и молено
само да ме сакаш.
Ќе спијам во движење, сенката своја ќе ја прескокам
ќе ги затнам сите извори, се што гори ќе отворам.
Ќе направам да не се знае кај е лево и десно,
ќе ти наберам ѕвезди, ќе ти влепам шлаканица
само да ме сакаш.
Ќе ги шпионирам сите крадци на твоите часови.
Ќе ги исфрлам од употреба страните на светот
и светот, по црна ноќ, одмижанка ќе го истрчам
и ќе те фалам и кудам под сите небеса
само да ме сакаш.
Кај ќе стасам ќе разделам топло од студено,
на шеќерот ќе му забранам да се споредува со тебе,
не ќе оставам растојание што ќе биде меѓу нас,
со ова што го велам и слепо и глуво ќе исцелам
само да ме сакаш.
Петре М.Андреевски
 

Prashina

Староседелец
28 јуни 2013
1,366
3,059
1,133
ТРЕТА МОЛИТВА НА МОЕТО ТЕЛО - АЦО ШОПОВ

Што си: девојка, жена, мајка? Што си
ти што бдееш пред овој храм во кој со тишина се лечи
телото мое, молитвено што клечи.
Светлина ли, мрак ли твоето идење му носи.
Што си: девојка, жена, мајка, што си?

Што си ти застаната со спокој темен
пред ова тело чиј глас со виј го гони
ветрот што лута под тајни небосклони,
чиј глас е жед и виј на вијот земен.
Што си ти застаната со спокој темен?

Што си ти: девојка, жена, мајка,
ти - скаменета пред влезот на овој храм
со моќно име: ПОБЕДУВАМ,
па ова тело возвишено го крена.
Што си ти: девојка, мајка, жена?
 
  • Ми се допаѓа
Реакции: Achernar

Prashina

Староседелец
28 јуни 2013
1,366
3,059
1,133
Ти дојдов дека сонив два сона набашка
(сега сонувам cè ти што сонуваше
и сонувам како ме сонуваш),
едниот сон за мене, другиот за тебе,
но не било за така: во двата ти ми помина
со главата в раце, со очите пред себе,
a пo тебе булуци јагниња и јариња
да блекаат и мекаат, да ѕвонат и да греат.
Дојдов да те прашам да не ти треба нешто,
да не нешто те носам на душа,
па грешките и гревот да ми ги оправдаш
и одаде животот и отаде смртта,
оти грешен е оној што не дава проштење,
a не оној што проштење бара.
Не знам што правам, a доправам нешто
што е само сеќавање на тоа нешто
и плачот ми е спомен од некое минато плачење
и зборовите ми ce одѕив
на некои други зборови.
Te барав секаде кај што мислев дека ќе поминеш,
од кај што изгрева до кај што заоѓа сонцето,
но ниедно светло до тебе да ме допрати.
Барем негде сенката да ти ја најдев заспана,
пред некоја градска чешма, во некоја градина,
да можам да ја покажам,
да ја прекажам, да ја раскажам.
Не можеше да ме почекаш заедно да остариме,
не ce разбра со животот,
набрзиш ја потроши брзината негова
и пушти над главата трева да ти расте,
плот и темен темел да и’ бидеш нејзе.
Дали ти беше мал народот, мала земјата,
дали ти беа малку зборовите, тесно во песната
за да те собере сиот, за да те разберат сите?
Еве, сега пак те тажам и плачам
и, прости дека тоа полека
ми станува и радост, единствена свеченост.

Петре М. Андреевски