Македонска поезија
- Автор на темата Achernar
- Време на започнување
Од сина тишина зборови – Анте Поповски
Од сина тишина создавав зборови
и од зборови Те создавав Тебе
Те поведов низ младоста, низ цел живот
една по една да ги собираме трошките
на кои постапно се распаѓавме.
Сега, легнувајќи во самите корени
на новиот век
се загледуваш во мене
и ги згаснуваш една по една
ѕвездите во моите очи.
Така, обезѕвезден, влегувам во предел
на света бессоница,
во предел на морничав студ.
О, поезијо, девојко со вкус на вечност.
Од сина тишина создавав зборови
и од зборови Те создавав Тебе
Те поведов низ младоста, низ цел живот
една по една да ги собираме трошките
на кои постапно се распаѓавме.
Сега, легнувајќи во самите корени
на новиот век
се загледуваш во мене
и ги згаснуваш една по една
ѕвездите во моите очи.
Така, обезѕвезден, влегувам во предел
на света бессоница,
во предел на морничав студ.
О, поезијо, девојко со вкус на вечност.
„Ќе умрам сосема тихо
далеку
со еден огромен крик длабоко закопан во мене
и со едно сеќавање што ќе ме изрони во ништо
од мака и бол и невиделина.“
- Матеја Матевски
далеку
со еден огромен крик длабоко закопан во мене
и со едно сеќавање што ќе ме изрони во ништо
од мака и бол и невиделина.“
- Матеја Матевски
Баба ми беше жена од адети
прва кога се правеа парастоси
на сите верски празници со свеќата в раце
си го тераше редот ко шо треба
со сите салтанаци ко список во глата да имаше
стокмена и испраена со напраена фризура кај Сајмето
уба жена и по лик и по табиет
велат една од најубајте битолчанки на времето
е
таа моја покојна баба не ја сакаше само Прочка
и велеше во лутина
“отепај го чоек преку годината
гази му по душата
срцето скини му го
еден збор арен да не му прогоориш
и после нацртај му се на врата да бараш да ти прости”
баба ми во Прочка не веруваше
а и јас не ја сакам
ете тоа од неа ми останало
иако за се’ друго семката прилепска ми е
и не барам да ми се прости на денот
ниту пак некому простувам тој ден
оти кажувам извини ко ќе згрешам
не чекам
оти чоек денес го има а утре не
и душава да ми е чиста сакам
а ничија да зацрнам неќам
затоа ко ќе ја оплескам
ко кутре со свиен опаш сум
со глата удолу
и молам да ми се прости
ете, табиетлија сум
и ден за простување немам
исто ко што немам ден за љубов
и ден на дете или жена не славам
за мене секој ден е добар
за гревот од плеќи да го симниш
и секој ден е совршен за да го гушниш детето
да му покажиш оти е еден цел универзум
секој ден е сосем арен ден
на оние околу себе да им кажиш дека ти е убо со нив
да им кажиш оти ти се убај луѓе и ги љубиш
оти денот ко ден ќе мине
и само бледо сеќавање од него ќе имаш
ниту ќе се брои
ниту пак во градите ќе ти остани
ама годината полна љубов
годината ќе ти остани
вкусот нејзин во грлото
и тежината нејзина во срцето
и убоста нејна
убоста во душата ќе ја носиш
проштавајте и простено нека ви е
сакајте се
секој ден
секој, секој ден
оти денес тука сме
утре којзнае каде коските ќе ни вијат
а денес
денес е совршен ден за ТЕ САКАМ
- Ана Бунтеска
прва кога се правеа парастоси
на сите верски празници со свеќата в раце
си го тераше редот ко шо треба
со сите салтанаци ко список во глата да имаше
стокмена и испраена со напраена фризура кај Сајмето
уба жена и по лик и по табиет
велат една од најубајте битолчанки на времето
е
таа моја покојна баба не ја сакаше само Прочка
и велеше во лутина
“отепај го чоек преку годината
гази му по душата
срцето скини му го
еден збор арен да не му прогоориш
и после нацртај му се на врата да бараш да ти прости”
баба ми во Прочка не веруваше
а и јас не ја сакам
ете тоа од неа ми останало
иако за се’ друго семката прилепска ми е
и не барам да ми се прости на денот
ниту пак некому простувам тој ден
оти кажувам извини ко ќе згрешам
не чекам
оти чоек денес го има а утре не
и душава да ми е чиста сакам
а ничија да зацрнам неќам
затоа ко ќе ја оплескам
ко кутре со свиен опаш сум
со глата удолу
и молам да ми се прости
ете, табиетлија сум
и ден за простување немам
исто ко што немам ден за љубов
и ден на дете или жена не славам
за мене секој ден е добар
за гревот од плеќи да го симниш
и секој ден е совршен за да го гушниш детето
да му покажиш оти е еден цел универзум
секој ден е сосем арен ден
на оние околу себе да им кажиш дека ти е убо со нив
да им кажиш оти ти се убај луѓе и ги љубиш
оти денот ко ден ќе мине
и само бледо сеќавање од него ќе имаш
ниту ќе се брои
ниту пак во градите ќе ти остани
ама годината полна љубов
годината ќе ти остани
вкусот нејзин во грлото
и тежината нејзина во срцето
и убоста нејна
убоста во душата ќе ја носиш
проштавајте и простено нека ви е
сакајте се
секој ден
секој, секој ден
оти денес тука сме
утре којзнае каде коските ќе ни вијат
а денес
денес е совршен ден за ТЕ САКАМ
- Ана Бунтеска
ПРОШТЕНСКИ ПОКЛАДИ
Денеска секој секому проштава.
Денот ѝ проштава на ноќта,
ноќта - на денот
што ѝ краде од времето.
Земјата му проштава на небото,
небото ѝ проштава на земјата
што се шета низ неговите одаи
и се грее на неговиот оган.
Огнот ѝ проштава на водата,
водата на лошата наречница
што ѝ нарече, што ѝ прорече:
да нема ни лице, ни опачина,
ни своја сенка, ни своја куќа,
да нема кај да запре, да се почине.
Денеска секој секому проштава.
Само јас не можам да им простам
на зборовите што не го кажале
и она што не е за кажување...
Петре М. Андреевски
Денеска секој секому проштава.
Денот ѝ проштава на ноќта,
ноќта - на денот
што ѝ краде од времето.
Земјата му проштава на небото,
небото ѝ проштава на земјата
што се шета низ неговите одаи
и се грее на неговиот оган.
Огнот ѝ проштава на водата,
водата на лошата наречница
што ѝ нарече, што ѝ прорече:
да нема ни лице, ни опачина,
ни своја сенка, ни своја куќа,
да нема кај да запре, да се почине.
Денеска секој секому проштава.
Само јас не можам да им простам
на зборовите што не го кажале
и она што не е за кажување...
Петре М. Андреевски