Минатото не гради како личности.
Учиме од грешките, и на тој начин стекнуваме искуства кои ги меморираме во мозокот и користиме во потребни случаи.
Да си префрлување себе за нешто што сме можеле да го направиме поинаку, не помага многу, само одмага.
Кога ќе тропне минатото на врата, го пуштам да влезе, слушам внимателно што има да каже, и повторно го пуштам да оди.
Минатото не тропа на врата џабе..
Ако не го пуштиме да ни каже што има да каже, се претвора во досадно чукање на саат..
Понекогаш и во чудовиште кое не следи насекаде..Зависи за што се работи.