Имав школски другар, најдобар најдобар најдобар. Му кажував се, како на другарка можеби и повеќе. А тој цело време да бил заљубен во мене. За полуматура ми беше партнер што не ни очекував да биде поинаку , јас другарски а тој го доживувал поинаку. Дојде средно ние тргнавме по различен пат, ама останавме другари, се гледавме се допишувавме и во еден период дури и јас почнав нешто да чувствувам повеќе, барем така мислев. Тој во една ситуација ми призна , и некако спонтано се сложивме да се обидеме. И ништо, не цел месец, едвај издржав. Се чувствував како да правам грев, тој ми беше како брат близок и мил. Раскинав и мислев да останеме пријатели. Ама Ништо, сега едно здраво едвај го имаме и тоа кога ќе се изминеме блиску еден до друг. Изгубив многу значајна личност за мојот живот. Можеби халуцинирам , но и ден денеска ме гледа носталгично кога ќе го фатам неговиот поглед навечер во кафиќ кога одиме. Јас имам дечко а и он си има девојка веќе долго време ама ете така ми изгледа, можеби грешам не знам. Му посакувам најголема среќа во животот и тоа што се изгубивме еден со друг е нешто за кое највише се каам.