Јас бев таква. Молчалива и срамежлива. Ако ме прашаш ќе одговорам, ако не ќе си ќутам.
Во друштво да се вклучев во муабет или дискусија шанса немаше. Нем посматрач на местото на настанот бев.
Исто и школо, на часови некогаш не кревав рака од срам. А да кажувам од место како некои, не доаѓаше во предвид.
Едноставно срам ми беше, немав самодоверба.
За ова придонесе и ситуацијата низ која минував тогаш бидејки јас не бев таква од мала. Но, во тој период имаше ситуации и случувања кои многу влијаеја на мојата психа и мислам дека тоа беше главна причина за мојата молчаливост и повлеченост.
Кога се запишав во средно целосно ја сменив околината, па се сменив и јас.
Одбрав школо во кое само со еден соученик се знаев од малечка и со никој друг. Го сменив и градот во кој дотогаш живеев т.е. си се вратив дома. И се тргна кон подобро. Се ослободив од срамот и ја повратив самодовербата.
Почнав да се дружам повеќе, да зборувам со соучениците, се вклучував во разговори и кога не бев прашана...
Бидејки бев една од малкуте одлични ученици во класот почнав да станувам се поактивна на часовите, да кревам рака, да се вклучувам во дискусии и сл. Тоа дополнително ми ја зголеми самодовербата и се повеќе се ослободував.
Градев добри односи и со професорите односно целев кон градење на еден пријателски однос со сите, а не строго формален.
И тие ми помогнаа многу.
Во овие две години се сменив многу на тоа поле. Мислам дека, можеби не беше клучен фактор, но сепак беше значаен промената на местото на живеење и средината. Дома си е дома, сепак.
И најверојатно односот т.е. блискоста која ја постигнав со повеќе луѓе особено со татко ми ми помогна да стнам личност која сега зборува како навиена и секогаш има нешто да каже.
:
