Понекогаш им завидувам на луѓето кои умеат да пишуваат, кои знаат толку добро да ги постават зборовите како да пеат, да играат,да плачат, да се смеат...да ја почувствувам лутината, па дури и омразата, гневот.
Секогаш се прашував дали човек се раѓа писател, поет или тоа може да се научи...можеби е божји дар?
Дали на тие луѓе нешто им фали, дали се срамат да се искажат слободно во јавност, па сето тоа што им лежи на душа, полесно го претопуваат во пишани зборви?
Сакам да пишувам, сакам да творам, но кога првичната мисла ќе ми дојде и инспирацијата ме поведе, по извесно време добивам некој блок во мозокот, во чувствтата, ќе се врзам во чвор од милион неискажани и недоречени зборови, кои незнам како да ги извадам од мене...и ќор сокак.
Едно време почнав да пишувам книга за мојот живот..уфффф, повеќе рикав од плачење отколку што пишував..една страна и два дена депресија.
Не, дефинитивно не ме бива, не умеам..можеби ќе се запишам во некоја креативна работилница,па белким ке поднаучам...а дотогаш ќе уживам во читање на текстови од
@Baknuvalka @lady moon and
@incognito 
па до понеделник илјада пати ќе заборавам 