Сакам да кажам/Сакам да прашам

[MissChievous]

И пред трговски има што просат, и секаде, финтата е што не може да се знае кој стварно проси.

За овој пар конкретно - мајка и син - знам дека просат искрено зошто немаат. Колку точно немаат, не знам. Дали немаат и дом, не знам навистина. Но бидејќи ги гледам секој ден и имам читнато и нешто по медиумиве за нив, заклучив дека навистина немаат. И колку повеќе ги гледам секој ден и гледам низ што поминуваат, како ги третираат луѓето, како реагираат кога некој ќе им даде во рака хартиена пара, како понекогаш се караат (секако не знам за што, но тоа им дава уште поголема доза на напатена човечност), како ете, денес прв пат после 8 месеци гледајќи ги секој ден ја видов мајката (која има сигурно повеќе од 60 години) плаче (небитно за причината), ми се докрши срцето. Не дека некој од тие луѓе што се забавуваат (всушност сите што имаме повеќе спаѓаме во истиот кош, вклучувајќи ме и мене) се виновни за нивната судбина и треба да престанат да уживаат во животот, туку едноставно колку лош живот имаат некои, колку лоши карти им се поделени, тоа е чудо. Се запрашувам зошто едните полесно поминуваат, додека другите немаат ни за јадење. Се запрашувам како е да немаш до тој степен, што мораш да лежиш на под со саати, дури и кога врнело и до самата глава да има локва вода и да продолжиш понатаму да се бориш и упорно секој ден да го правиш истото? Се прашувам каква му е перспективата? Додека јас седам на столче и зјапам во книга, тој гледа стотици (ако не и илјадници) нозе како му поминуваат пред очи. И знам дека има и дааааалеку полоши судбини, деца кои не доживеале 6-7 година, умираат од глад и жед и разни болести и не виделе ништо убаво на светот и не почувстувале вистинска среќа, али сепак.... ме тера да се замислам, за што се жалам јас и кукам, кога некои немаат ни сегашност, а не па ли иднина.

 

[malo]

За овој пар конкретно - мајка и син - знам дека просат искрено зошто немаат. Колку точно немаат, не знам. Дали немаат и дом, не знам навистина. Но бидејќи ги гледам секој ден и имам читнато и нешто по медиумиве за нив, заклучив дека навистина немаат. И колку повеќе ги гледам секој ден и гледам низ што поминуваат, како ги третираат луѓето, како реагираат кога некој ќе им даде во рака хартиена пара, како понекогаш се караат (секако не знам за што, но тоа им дава уште поголема доза на напатена човечност), како ете, денес прв пат после 8 месеци гледајќи ги секој ден ја видов мајката (која има сигурно повеќе од 60 години) плаче (небитно за причината), ми се докрши срцето. Не дека некој од тие луѓе што се забавуваат (всушност сите што имаме повеќе спаѓаме во истиот кош, вклучувајќи ме и мене) се виновни за нивната судбина и треба да престанат да уживаат во животот, туку едноставно колку лош живот имаат некои, колку лоши карти им се поделени, тоа е чудо. Се запрашувам зошто едните полесно поминуваат, додека другите немаат ни за јадење. Се запрашувам како е да немаш до тој степен, што мораш да лежиш на под со саати, дури и кога врнело и до самата глава да има локва вода и да продолжиш понатаму да се бориш и упорно секој ден да го правиш истото? Се прашувам каква му е перспективата? Додека јас седам на столче и зјапам во книга, тој гледа стотици (ако не и илјадници) нозе како му поминуваат пред очи. И знам дека има и дааааалеку полоши судбини, деца кои не доживеале 6-7 година, умираат од глад и жед и разни болести и не виделе ништо убаво на светот и не почувстувале вистинска среќа, али сепак.... ме тера да се замислам, за што се жалам јас и кукам, кога некои немаат ни сегашност, а не па ли иднина.

Каде се наоѓаат тие луѓе, ајде да им помогнеме, да им најдеме работа, сигурно можат да работат нешто.

 

[MissChievous]

Каде се наоѓаат тие луѓе, ајде да им помогнеме, да им најдеме работа, сигурно можат да работат нешто.

Пред кафулето Гнездо, на улица Македонија.

 

[Altaïr]

За овој пар конкретно - мајка и син - знам дека просат искрено зошто немаат. Колку точно немаат, не знам. Дали немаат и дом, не знам навистина. Но бидејќи ги гледам секој ден и имам читнато и нешто по медиумиве за нив, заклучив дека навистина немаат. И колку повеќе ги гледам секој ден и гледам низ што поминуваат, како ги третираат луѓето, како реагираат кога некој ќе им даде во рака хартиена пара, како понекогаш се караат (секако не знам за што, но тоа им дава уште поголема доза на напатена човечност), како ете, денес прв пат после 8 месеци гледајќи ги секој ден ја видов мајката (која има сигурно повеќе од 60 години) плаче (небитно за причината), ми се докрши срцето. Не дека некој од тие луѓе што се забавуваат (всушност сите што имаме повеќе спаѓаме во истиот кош, вклучувајќи ме и мене) се виновни за нивната судбина и треба да престанат да уживаат во животот, туку едноставно колку лош живот имаат некои, колку лоши карти им се поделени, тоа е чудо. Се запрашувам зошто едните полесно поминуваат, додека другите немаат ни за јадење. Се запрашувам како е да немаш до тој степен, што мораш да лежиш на под со саати, дури и кога врнело и до самата глава да има локва вода и да продолжиш понатаму да се бориш и упорно секој ден да го правиш истото? Се прашувам каква му е перспективата? Додека јас седам на столче и зјапам во книга, тој гледа стотици (ако не и илјадници) нозе како му поминуваат пред очи. И знам дека има и дааааалеку полоши судбини, деца кои не доживеале 6-7 година, умираат од глад и жед и разни болести и не виделе ништо убаво на светот и не почувстувале вистинска среќа, али сепак.... ме тера да се замислам, за што се жалам јас и кукам, кога некои немаат ни сегашност, а не па ли иднина.

Низ медиумите има разни прилози за просјаци, јас на пример додека не ги запознаам не верувам, од гледање не можам да донесам заклучок. Не викам дека лажат, можеби стварно немаат, ама само од гледање не би помислил дека немаат. Тоа дека ние другиве не се замараме со просјаците не е точно, има луѓе кои сакаат да помагаат, ама па баш тие што просат не им дозволуваат, и сега што да мисли човек за нив? Ем нема, ем одбива помош.
Точно дека има некои богаташи на кои единствен проблем им е кога ќе немаат за кафе и тоа го сметаат како крај на светот, ама најпрво тие на кои се помага треба да сакаат, а не да ги бркаат тие што помагаат. За овие двајца врска немам, можеби ќе сакаат да им се помогне, а можеби и не.

 

[misterija]

Точно дека има некои богаташи на кои единствен проблем им е кога ќе немаат за кафе и тоа го сметаат како крај на светот.

Кои се тие богаташи на кои им снемува пари за кафе, жити бога

 

[Altaïr]

Кои се тие богаташи на кои им снемува пари за кафе, жити бога

Оние кои си ги потрошиле парите за излегување во првите 20 дена, и после 10 дена ги слушаш како тоа го допреле дното. Исто така тука по мене спаѓаат и татините синови и ќерки.

 

[MissChievous]

Низ медиумите има разни прилози за просјаци, јас на пример додека не ги запознаам не верувам, од гледање не можам да донесам заклучок. Не викам дека лажат, можеби стварно немаат, ама само од гледање не би помислил дека немаат. Тоа дека ние другиве не се замараме со просјаците не е точно, има луѓе кои сакаат да помагаат, ама па баш тие што просат не им дозволуваат, и сега што да мисли човек за нив? Ем нема, ем одбива помош.
Точно дека има некои богаташи на кои единствен проблем им е кога ќе немаат за кафе и тоа го сметаат како крај на светот, ама најпрво тие на кои се помага треба да сакаат, а не да ги бркаат тие што помагаат. За овие двајца врска немам, можеби ќе сакаат да им се помогне, а можеби и не.

Вистина е дека не можеш секогаш да знаеш кој за што проси. Но, гледајќи ги секој ден со саати повеќе од пола година доволно ми е да сфатам дека просат зошто претерано немаат. Зарем некој би мамел така што би лежел со саат на под, понекогаш и на дожд, понекогаш бос? Би ги носел истите парчиња облека со месеци? Што би добил од тоа освен можеби, евентуално, ако има дента среќа, неколку стотини денари?

За разлика од нив пак, постои едно девојче циганче, најчесто се наоѓа кај Тинексот спроти ул. Максим Горки, кое добри 7-8 пати ми се има обратено со: "Дај 5 денари... Сакаш да те мавам? Сакаш да те плукам?? Сакаш со камења да те мавам??". Е таквите не само што не заслужуваат да има дадеш еден единствен денар, туку не заслужуваат ни да ги погледнеш!

 

[Kisserboy]

СДК
Доделено: вчера во 17:41
Член повеќе од четири години
Честитки! Ти беа доделени 400 поени од трофеи бидејќи си наш член повеќе од четири години.

 

[MissChievous]

Еден ден наскоро ќе пратите на вести: Девојка безмилосрдно истепала цигачиња.

Не знам дали некој друг се соочува со истиот проблем или само јас ја имам таа "среќа". Циганчињата низ град кои стануваат се побројни, стануваат се поагресивни. Со месеци беа лоцирани кај маркетот Тинекс спроти улицата Максим Горки и таму ми се случило една иста циганка на возраст од околу 13 години да ме нападне со закани: "Сакаш ли да те мавам? Сакаш ли да те плукам? Ај само пробај сврти се, ќе те мавам со камења! Сакаш да ти викнам други да те истепаме?". Најпрво ми беше смешно, но бидејќи константно налетувам на неа, повеќе не ми е ниту смешно, ниту интересно. Што сум јас должна да трпам нечии закани кога слободно ќе поминувам на улица?
На почеток, бев будала и се обидув да се вразумам со циганката. Видов дека не функционира со културен убав збор, пробав со игнорирање. Ќе налетав на неа, ќе почнеше да ми се заканува, ќе ја игнорирав и си продолжував во патот. Сега веќе, игнорирањето не функционира и почнува да ме прати заканувајќи ми се. Првата опција со вразумување и втората опција со игнорирање не функционираат, одбрав трета опција со соочување. Во последните неколку наврати се соочувам со неа и влегувам во конфликт. До тој степен ме нервира што си го трошам времето соочувајќи се со ебано циганче. Ќе си рече некој, зошто го правам тоа, можам да се свртам во друга насока и да си заминам, без разлика што ќе ме прати добри 10-ина метри и ќе ми се дере зад грб дека ќе ме мава со камења. НО... не можам повеќе да вртам грб. Зошто едно глупо агресивно вообразено циганче да го прави тоа? Зошто да напаѓа луѓе? Можеби не сум единствената. Што ако таа циганка стане уште поагресивна. Сега е релативно мала, но што ако за 2-3 години го надмине стравот да нападне и заканите ги претвори во дело?

Тука не завршува приказната. Околу 10-ина дена секој ден, истата циганка со група други цигани дивеат по улица Македонија. Трчаат по луѓе, викаат, шутираат лименки и друго ѓубре, прават галама. Мене лично, ми удираат по местото во кое работам.
Пред 15-ина минути, излегувам од работно место за да отидам до трафика, како куршум од никаде ми застанува мало машко циганче на возраст од 5-6 години и ме плукна. Ме плукна речиси во лице, всушност дел од плунката ми заврши на лицето. Бев на работ со сета сила да го рогнам како да е фудбал топка. Доаѓа уште едно и почнуваат и двете да се дерат: "Што е мори циганко? Јас со тебе ли работа ќе си имам?". Очигледно папагали кои пренесуваат тоа што имаат слушнато.

И така, си седам на работно место, си гледам низ прозор. Циганчево што ме плукна, трча по луѓе и ги мава со стапче. Напаѓа. Само што започна да брка 2 близначки кои ги "спаси" (веројатно) нивната мајка која едвај успеа да се отараси од циганчето кое и по неа започна да мава со стапот.

Така да, не се чудете ако еден ден додека шетате мирно по улица, одеднаш рендом девојка започне да рога и мава циганчиња.

 

[Altaïr]

Еден ден наскоро ќе пратите на вести: Девојка безмилосрдно истепала цигачиња.

Не знам дали некој друг се соочува со истиот проблем или само јас ја имам таа "среќа". Циганчињата низ град кои стануваат се побројни, стануваат се поагресивни. Со месеци беа лоцирани кај маркетот Тинекс спроти улицата Максим Горки и таму ми се случило една иста циганка на возраст од околу 13 години да ме нападне со закани: "Сакаш ли да те мавам? Сакаш ли да те плукам? Ај само пробај сврти се, ќе те мавам со камења! Сакаш да ти викнам други да те истепаме?". Најпрво ми беше смешно, но бидејќи константно налетувам на неа, повеќе не ми е ниту смешно, ниту интересно. Што сум јас должна да трпам нечии закани кога слободно ќе поминувам на улица?
На почеток, бев будала и се обидув да се вразумам со циганката. Видов дека не функционира со културен убав збор, пробав со игнорирање. Ќе налетав на неа, ќе почнеше да ми се заканува, ќе ја игнорирав и си продолжував во патот. Сега веќе, игнорирањето не функционира и почнува да ме прати заканувајќи ми се. Првата опција со вразумување и втората опција со игнорирање не функционираат, одбрав трета опција со соочување. Во последните неколку наврати се соочувам со неа и влегувам во конфликт. До тој степен ме нервира што си го трошам времето соочувајќи се со ебано циганче. Ќе си рече некој, зошто го правам тоа, можам да се свртам во друга насока и да си заминам, без разлика што ќе ме прати добри 10-ина метри и ќе ми се дере зад грб дека ќе ме мава со камења. НО... не можам повеќе да вртам грб. Зошто едно глупо агресивно вообразено циганче да го прави тоа? Зошто да напаѓа луѓе? Можеби не сум единствената. Што ако таа циганка стане уште поагресивна. Сега е релативно мала, но што ако за 2-3 години го надмине стравот да нападне и заканите ги претвори во дело?

Тука не завршува приказната. Околу 10-ина дена секој ден, истата циганка со група други цигани дивеат по улица Македонија. Трчаат по луѓе, викаат, шутираат лименки и друго ѓубре, прават галама. Мене лично, ми удираат по местото во кое работам.
Пред 15-ина минути, излегувам од работно место за да отидам до трафика, како куршум од никаде ми застанува мало машко циганче на возраст од 5-6 години и ме плукна. Ме плукна речиси во лице, всушност дел од плунката ми заврши на лицето. Бев на работ со сета сила да го рогнам како да е фудбал топка. Доаѓа уште едно и почнуваат и двете да се дерат: "Што е мори циганко? Јас со тебе ли работа ќе си имам?". Очигледно папагали кои пренесуваат тоа што имаат слушнато.

И така, си седам на работно место, си гледам низ прозор. Циганчево што ме плукна, трча по луѓе и ги мава со стапче. Напаѓа. Само што започна да брка 2 близначки кои ги "спаси" (веројатно) нивната мајка која едвај успеа да се отараси од циганчето кое и по неа започна да мава со стапот.

Така да, не се чудете ако еден ден додека шетате мирно по улица, одеднаш рендом девојка започне да рога и мава циганчиња.

Зошто на работ? Мене да ме плукне, после нема да може да оди. Тоа па малото циганче што замара и сака да мава со камења, изгледа само на женски се свртела, порано и машки замараше ама дека повеќе пати си го доби и сега се прави силна на женски. Треба само да се покаже сила и готово.
Иначе во врска со претходниот муабет. На тие што седат цело време во иста облека и на исто место им треба помош не викам не, ама прашање е колку ќе прифатат. Имам сретнато како одбиваат, врска немам зошто, ниту некој сака лошо да им направи ни ништо. Тука кај нас премногу го злоупотребуваат тоа, и затоа не може да се биде сигурен на кој му треба помош, а на кој не. Ама па, за да му помогнеш на некој треба и тој да сака иначе џабе.