До кога македонските телевизии ќе си менуваат програма како што им текне? Додека си се навикнал на еден термин тие го ставиле во друг .. и до кога со тие мизерни одговори дека немаат пари за фудбалските лиги , американските серии или недајбоже да им текне да продуцираат нешто наше!? Затоа имаат секогаш пари за да ги откупат сите можни турско/индински плачковци кои го затупеа народот ...
Сакам да кажам/Сакам да прашам
- Автор на темата Mila Kunis
- Време на започнување
СДК не берете печурки, ОПАСНО Е!!!!
Некој ќе каже , ех ја стручњак собирам со години и ги познавам кој се што се, само да знае дека тој има најголеми шанси да се зае*е.
Не за џабе рекле „Во вода најчесто се дави професионален пливач“
Некој ќе каже , ех ја стручњак собирам со години и ги познавам кој се што се, само да знае дека тој има најголеми шанси да се зае*е.
Не за џабе рекле „Во вода најчесто се дави професионален пливач“
Не ми е јасно,тие мажи што се чувствуваат како жени,можат ли да родат?
Чувствуваат ли дека можат?
Сакаат ли да можат?
Чувствуваат ли дека можат?
Сакаат ли да можат?
СДК дека преку глава ми се милионите статуси за дождот!Е добро де врнело,па што?Како којзнае што се дешава...
Наводно седи дома,пие чајче,капучино или топло чоколадо оти друго не одговара,чита добра книга (мхм,да) ,обавезно седи до прозорецот за да има поголем ефект напишаното,и во позадина одат Purple rain,Here comes the rain again,Singing in the rain и сите други песни за дождот...
И секако нели, не се заборава она feeling relaxed.
Епа feeling терсене заради дождов,така да си знаете.
Наводно седи дома,пие чајче,капучино или топло чоколадо оти друго не одговара,чита добра книга (мхм,да) ,обавезно седи до прозорецот за да има поголем ефект напишаното,и во позадина одат Purple rain,Here comes the rain again,Singing in the rain и сите други песни за дождот...
И секако нели, не се заборава она feeling relaxed.
Епа feeling терсене заради дождов,така да си знаете.
Не сум сигурен дали сакам да кажам или сакам да се пожалам, но најверојатно е второво.
Попуштив психички, трпението го изгубив што го имав сите овие 12 години, секој нормален човек ќе почне да се побудалува. Сега на сето тоа е капак со колоквиуми (не не сум џабе запишан на факултет, и затоа се нервирам), немам доволно услови и мир за учење, ма кој ме онади ( ни 2%). Ми се здосади да го водам овој безнадежен живот, во кој не гледам во иднина како ќе се поправат работите. Брат ми е аутистичен (потежок процес), можеби грубо звучам и ме боли што ќе речам, изгубена надеж!
Пред се заради (не)моќноста на нашите лекари, а потоа и на родителите мои затоа што не можат да му пружаат третмани во странстви кои што и тие не ветуваат дека ќе се опорави.
Порано бев доста религиозен, и коа баба ми велеше пратени сме на Земјава под казна да се мачиме, зарем не ми беше доволна таа казна, па да ме казни уште со ова? После ова веќе ни верувам во религија ниту пак ме интересира, ме фаќа иронична смеа на сета мака.
Постојано се убивам психички самиот себе, што ли понатаму, што ќе се случи во иднина? Со секоја измината минута/ден се ближи денот кога ќе се разделам со брат ми.
Веќе губиме контрола и врз него не се дочувува само проблеми прави по дома.
Од една страна си мислам дека поубаво и што пишав на форум (скоро и не ме знае некој/а), отколку да му кажев некому па по некое време да се радува на моите проблеми.
Попуштив психички, трпението го изгубив што го имав сите овие 12 години, секој нормален човек ќе почне да се побудалува. Сега на сето тоа е капак со колоквиуми (не не сум џабе запишан на факултет, и затоа се нервирам), немам доволно услови и мир за учење, ма кој ме онади ( ни 2%). Ми се здосади да го водам овој безнадежен живот, во кој не гледам во иднина како ќе се поправат работите. Брат ми е аутистичен (потежок процес), можеби грубо звучам и ме боли што ќе речам, изгубена надеж!
Пред се заради (не)моќноста на нашите лекари, а потоа и на родителите мои затоа што не можат да му пружаат третмани во странстви кои што и тие не ветуваат дека ќе се опорави.
Порано бев доста религиозен, и коа баба ми велеше пратени сме на Земјава под казна да се мачиме, зарем не ми беше доволна таа казна, па да ме казни уште со ова? После ова веќе ни верувам во религија ниту пак ме интересира, ме фаќа иронична смеа на сета мака.
Постојано се убивам психички самиот себе, што ли понатаму, што ќе се случи во иднина? Со секоја измината минута/ден се ближи денот кога ќе се разделам со брат ми.
Веќе губиме контрола и врз него не се дочувува само проблеми прави по дома.
Од една страна си мислам дека поубаво и што пишав на форум (скоро и не ме знае некој/а), отколку да му кажев некому па по некое време да се радува на моите проблеми.